Zavallı Çoban - Serdar Yıldırım

[Serdar Yıldırım]

Bundan yıllarca önce, köyün birinde yetim bir çoban yaşarmış. Anası, babası, kimi kimsesi yokmuş. Sabahları gün ağarırken kalkar, ekmeğini, soğanını, peynirini,  kavalını  torbasına koyar, koyunlarını evinin yanındaki ağıldan çıkarır, eline sopasını alır,  köpeği Karabaşâ€™ la birlikte erkenden yola çıkarmış. Çimenin, çayırın bol olduğu yerlerde koyunları otlatır, öğle üzeri dere kenarında oturup yemeğini  yedikten  sonra  kendi  yaptığı  kavalı  çalar,  türkü  çağırırmış. Akşamüstü gün kararırken  koyunları  toplar,  evine  geri  dönermiş.  Bu  böyle haftalarca, aylarca sürmüş.

Bir gün sabah erkenden koyunlar önde, kendisi arkada giderken  yol  kenarında sırma  saplı,  altın  yaldızlı  bir  kaval  bulmuş.  Kavalı  yerden  almış,  öttürmüş,  sesi  pek  hoşuna  gitmiş.                 
“ Bizim köyden kimsenin böyle kavalı yoktu. Herhalde yabancı birisi düşürmüş olacak, diye düşünmüş.   Kavalı ben buldum, benim oldu  “ demiş. Eski kavalı atmış, yeni kavalı çalmaya başlamış. Daha sonraki günlerde işleri  ters  gitmeye  başlamış.  Koyunlarını  hastalık  kırıp geçirmiş. Elli koyundan iki ay içinde beş koyun kalmış. Zavallı çoban  çok  sıkıntılı  günler geçirmeye başlamış. Koyun sütü içemez, peynir  yapıp yiyemez, soğan bile alamaz  duruma gelmiş. Ekmeğe su katık eder olmuş. Bizim koyunlar da hastalanmasın diye komşuları gelip gitmez olmuşlar.

Bir gün  öğle vakti yemeğini yedikten sonra sırma saplı, altın yaldızlı kavalı çalarken uykuya  dalmış. Saatler sonra  köpeği  Karabaşın  havlamasına  uyanmış. Bakmış  kalan  beş  koyunu kurtlar götürüyor. Sopasını kaptığı gibi kurtların peşine düşmüş, yetişememiş. Yorgun  argın, üzgün, perişan bir şekilde uyuyup kaldığı yere  dönmüş. Başlamış  dövünmeye,  söylenmeye:

“ Vah benim kara talihim, kötü kaderim, alınyazım. Ne  güzel  bir  sürü  koyunum  vardı.  Ne güzel geçinip gidiyordum. Hastalık aldı götür hepsini.Bari şu beş koyunu  kurtlar kapmasaydı.    Kuru ekmeğe de razıydım…Vay benim yoksulluğum, vay benim alınyazım..”  diye  dövünüp ağlarken  aniden yan tarafında;

“ Zavallı Çoban  neden kadere bu kadar isyan edersin? Kader hep kederle gelir, bilmez misin? Yoksulluk alınyazısı değildir  “  diyen tatlı bir genç kızı  duymuş. Çok şaşırıp ayağa  kalkmış, etrafına bakınmış, kimseler yokmuş. “ Öyleyse bu ses nereden  geldi? “ diye düşünmüş. Yine aynı genç kız sesi: “ Zavallı Çoban, ben kavalın  içindeyim  ” demiş.  Bunun  üzerine  çoban:  “ Kavalın içinde misin?..Kaval konuşur mu?..Hem oraya nasıl girdin?  ” diye sormuş.

Genç kız sesi:

“ Ben bu ülke padişahının kızı Prenses Nazlı’yım. Saray büyücüsü herkese kötülük yapmaya başladığı için  babam büyücüyü saraydan kovdu. Saray  dışında  gezintiye  çıktığım  bir  gün büyücü  intikam almak için  muhafızlarımı öldürüp beni kaçırdı. Kara ormandaki kulübesinde bana sihirli şerbetler içirtip büyü yaptıktan sonra  beni bu kavalın içine hapsetti. Sonra da “Bu  kavalı bulup çalanın işleri rast gitmesin, her şeyini kaybetsin ” diye beddualar etti.Büyücünün  büyüyü her gün dua ederek aynı seviyede tutması gerekiyordu.Herhalde benim konuşabilmem  büyücünün  son günlerde dua  etmeyi  unutmasından  meydana  geldi. Bu  büyücünün  büyük  işler  peşinde  olduğunu,  babamı  tahtından  indirip  yerine  geçtikten  sonra   komşu  ülkelere saldırıp, savaş çıkarmayı planladığını gösteriyor. Şimdi beni saraya götür..” 

Zavallı Çoban  kaval elinde, yanında köpeği Karabaşâ€™ la  beraber   günlerce  yol  yürüdükten sonra  başkente  varmış. Tahta  bir  sandığın  içine  kavalı  koymuş.  Saraya  gitmiş.  Prenses Nazlı’ dan haber getirdiğini söyleyince  padişahın huzuruna çıkarmışlar. Zavallı Çoban  tahta sandığı masanın üstüne koymuş. Sandıktaki kaval konuşmaya başlamış: 

“ Baba, ben Prenses Nazlı’ yım. Saraydan kovduğun büyücü beni kaçırdı, büyü yaptı ve beni  bu sandığın içindeki kavala hapsetti.  Kara ormandaki kulübesinde yaşıyor. Büyük kötülükler  planlıyor. Ancak büyücünün ölmesi beni eski halime döndürebilir. Bu sandığı odama çıkarın. Zavallı çoban büyü yüzünden çok sıkıntı çekti, her şeyini kaybetti.  Kendisini yedirin,  içirin, giydirin; iki kese de altın verin, rahat etmesini sağlayın..”

Padişahın  ilk  şaşkınlığı  geçtikten  sonra   komutanına  gerekli  emirleri  vermiş.  Komutan    askerlerle birlikte gidip  büyücüyü kara ormanda yakalayıp öldürmüş. Büyücünün ölmesi ile büyünün tılsımı bozulmuş. Büyü yeni dualarla beslenemediği için  Prenses Nazlı  birkaç gün sonra  altın yaldızlı kavalın içindeki hapis hayatından kurtulmuş. Eski  haline  dönmüş,  genç ve dünya güzeli bir kız olmuş.

Zavallı  Çoban   sarayda  okuma-yazma  öğrenmiş,  bilgi  ve  becerisini  geliştirmiş.  Devlet yönetimi hakkında kitaplar okumuş, dersler almış. Sonraki yıllarda yaşlı padişah vefat edince  Prenses Nazlı “ Kraliçe “ olmuş, Zavallı Çoban’ a  “ Vezir “ lik  rütbesi vermiş.  Vezirçoban, ülkenin ilerlemesine, yoksulluğun azalmasına, insanların hakça ve mutlu olarak yaşamalarına çalışmış.


Yazan: Serdar Yıldırım


BU MASALIN BULUNDUÐU KÝTAPLAR:

Masal Bahçesi Dizisi - AFG Yayıncılık - Sayfa: 1-32
Ýnci Masallar - Aydede Yayıncılık - Sayfa: 38-44
KarTanesi Hikayeler - Pofuduk Yayınları - Sayfa: 31-42
Bal Peteği  Hikayeler - Aydede Yayıncılık - Sayfa: 9-17
En Güzel Çocuk Hikayeleri - Aydede Yayıncılık - Sayfa: 20-27
Nar Kokulu Masallar - Yakamoz Çocuk - Yayın Yılı: 2015
Asistan - 5 Renk Yayınevi - Yayın Yılı: 2011 Yardımcı Ders Kitabı

Bunlar benim bulup satın aldığım kitaplar. Kim bilir daha kaç tane var? Yayınevleri internetten alıyorlar.İşin parasal yönü yoktur. Benim amacım okuyucuya güzel eserler sunmaktır.

Hikayenin adını googleye yazıyorum ve genç arkadaşların pek çok site ve foruma eserlerimi kopyaladığını görüyorum. Sizler de şiir veya hikaye yazıyorsanız önce yakınlarınıza okuyun. Beğenirlerse doğru yoldasınız demektir. Sonra internete verin. Okuyucu eğer şiiriniz, hikayeniz güzelse güzel der. Bazı yerleri hatalıysa uyarırlar. Gerekli düzeltmeleri yaparsınız. Çeşitli yazarların şiirleri okunacak. Hikayeler okunacak.

Yazarların hayat hikayeleri de önemli. Kim nerede doğdu, hangi şartlarda büyüdü, nasıl yazar veya şair oldu. Bunların hep bilinmesi gerekiyor. Direk hikaye yazacağım deyip işe girişmek yanlış. Genelde hikaye ve masal yazarları şiirden işe başlarlar. Ben de şiirden işe başladım. Lise 1'e giderken okuldaki şiir yarışmasında benim şiirim ilk 10 sıraya girmeyince bu işte başarılı olmak istedim. Aslında birincilik bekliyordum.

Neden önce şiir derseniz: 800 - 1500 metre koşularına girmeden, bu mesafelerde başarılı olmadan 5000 - 10.000 metre koşularına girene rastlamadım. Maraton yarışı 42.195 metredir ve ben maraton yarışına roman yazmak benzetmesi yapıyorum. 200 - 300 sayfa yazıyorlar. O çok zor iş. Bir roman için aylarca uğraşan yazarlar var. Ben roman yazmaya yönelmeyeceğim. Bana hikayeler yeter. Anlatılmak istenen kısa ve öz olarak okuyucunun ilgisine sunulmalı.

Çeşitli yayınevleri haberim olmadan masal - hikaye kitaplarına, yardımcı ders kitaplarına alıyorlar. Ben şimdi Bursa'dayım. Çeşitli kırtasiyelerden şu son 4 yılda 124 tane kitapta eserlerimi buldum ve satın aldım. Bazısında bir tane bazısında iki tane almışlar. Birinde yedi tane var. Telif hakları diyorlar. Geçen yıl bir yayınevine telefon etmiştim. Hikaye kitaplarınıza benim pek çok hikayemi koymuşsunuz dedim. Kitapların ve hikayelerin adını söyledim. Araştırın dedim. Googleye Serdar Yıldırım Hikayeleri yazın dedim. Yayınladığınız hikayelerin adını yazın dedim. Tamam, dedi yayınevi sahibi, yarım saat sonra ben seni ararım.

Yarım saat sonra aradı. Dedikleriniz doğru dedi. Benim dedim 10 bin lira borcum var, Bana bu parayı verirseniz ben size hiç yayınlanmamış hikayelerden gönderirim. Yayınevi sahibi, Serdar ben senin yazdığın hikayelerden gelen parayla Ankara'da 5 katlı apartman yaptırdım. Yeni hikayelerini internetten bulup kullanırım. Sana para yok, dedi. Çok üzüldüm. Demek dedim insanlar arasındaki benim değerim bu.

Çok istedim bunları yazmayı, aylardır kafamdaydı. Bilgisayarın başında hemencecik bunları yazıverdim. Pek çok site ve forumda da okunmasını sağlayacağım. Okuyucu neyin, nasıl ve şekilde olduğunu bilmeli. Kim, neyi, nasıl ve hangi şartlarda yazmış ve yazıyor. Sevgiyle kalın.


Serdar Yıldırım