Ýngilizce Hikaye - Türkçe Tercümeli

THE COLT RACING WITH HIS SHADE

The city hippodrome where the horse races were made was too crowded. The grandstand was jammed with people. The races would be held in which the big prize would be given to the one coming first that Sunday as it was given every Sunday. The biggest candidate was a horse called Black Bomb. He was the only and the unique dominant of the races which had been held in that city for nearly two years. He was always the hugest of the horses with his jet-black colour, big eyes and with his height like a giant. It was guessed that he wouldn’t have the championship snatched for a long time.

The other racehorses were Storm, Goblin, Paw, Surprise, Strong, Rabbit and Yekta. Yekta was attending a race like that for the first time and he was quite excited. He had been trained well at the racehorse - farm though, but his being young and inexperienced made him feel frightened. What if he wouldn’t be able to come first..? He even wouldn’t like to think that. He would fall into a condition like an ordinary racehorse and then this condition might continue like that forever. Becoming the first in the races; where thousands of racing tricks were made, and where was full of ruse and intrigue, was not only being fast and strong. For instance, in some of the races Rabbit used to make rabbitness. As soon as the race started, he would come front and speed up, and would tire the horses and would give up the race. At the last plain, Black Bomb would become the first with a rashness he made. The racehorse called Paw was Black Bomb’s other helper. While the race was going on, he would take care of the horses with high performance, would hit them, would come in front of them and lessen their speed and would make Black Bomb come first in the race.

The horses lined up regularly at the starting point. As soon as the pistol’s sound was heard, eight strong horses ran forward. Rabbit, whose start was very fast, moved front immediately. Despite all his attempts, Yekta stayed at the second line. “Damn it, I have missed Rabbit..! Essentially nobody had been able to overtake Rabbit until the last flat place. I have to overtake him before coming to the middle of the race. Let’s faster, faster, Yekta…”

While the 1500 start was being passed, Rabbit was nearly 3 heights in front of Yekta, who was at the second line. “Where is Bomb, it is needed to turn back and look. Rabbit can’t finish the race with this speed. Oh, Bomb had been just behind me! What the hell is going on, what tricks are they playing? He had been hiding until the last flat place. They certainly got uneasy about me.”

The middle of the race: As the 1000 start was being passed, the racehorse called Rabbit came out of the running track and gave up the race. Yekta overtook him very fast and came to the first position. But there were 1000 meters to the end of the race and Black Bomb was coming gradually close to Yekta.

Yekta and Black Bomb entered the last flatness (the last 500 meters) with the ends only just meeting. After a breathtaking struggle, Yekta’s killing departs made him win the race with 2 heights of distance. Yekta was happy now because he was able to come first in the race although it was difficult. Yekta raced with Black Bomb and his group for many other times. He became the first at each race he participated. That city had started to become too small for him then. He had to go out, had to make his name heard in broad environments and had to win bigger races. When he won the region championship he participated, he increased the frequency of his trainings to take place in the country championship, which was going to be held one month later.

A lot of racehorses on the race - horse farm, where he was training, told Yekta about the races they had taken place at different times. Yekta listened to them very carefully. He increased his experience and his knowledge. According to Yekta there was no end of knowledge and learning. Each new knowledge would teach something new. What important was to obtain “original knowledge” by adding your own ideas to the ones you learnt. It was possible to think correctly only by knowing yourself very well. This would provide “auto control” namely the talent of controlling yourself, which was necessary for personal virtue. Auto control talent’s being regular would force the limits of perfection.

Days passed after each other. Each passing day was adding power to Yekta’s power. He had started to run faster and cross the distances in a shorter time. There had been 7 days left for the big race. In the afternoon they had made Yekta get on the lorry, which was specially prepared. The lorry set off after a short while to go to the biggest city of the country. Just as they had passed half of the way, the lorry rolled over a ditch at the edge of the way with a big noise. Then there was a deep silence. Nothing had happened to Yekta by chance. He waited his door’s being opened. There was nobody passing by. He succeeded in breaking the lock after struggling for a long time. He jumped out with fear. He went to the road. A few lights were able to be seen far away. The place where the race would be held should be there somewhere. It was also possible without the lorry. He thought to himself “I can reach there even I am on my own”. He started to run. He ran and ran…

More than an hour passed. It started to get dark and Yekta started to get surprised. What was happening? Why wasn’t it sunny all the time? Was there anything more meaningless than darkness? He had the right to be surprised. He used to train during the day and go inside before getting dark. The lights used to be on during the day and night. He had never stayed in darkness until that time. Yekta shuddered immediately after running slowly for kilometres under the moonlight. There was an indistinct figure on his left side and it was trying to overtake him. He turned his head quickly. A horse…!

Yekta thought to himself:
“Who is this? Where has he suddenly come out from? It’s not my business who he is. What important is his being about to overtake me. I won’t surely let this..! Nobody has been able to make me swallow dust. Let’s see what’s he going to do after raising my speed?” Yekta’s effort to overtake his shade lasted all night long. At dawn, while darkness was leaving his place to daylight, Yekta’s shadow was wiped away. Yekta couldn’t see it at a moment when he turned his head left. He looked right, it wasn’t there again. He looked behind and looked far behind. He thought that his rival couldn’t keep in step with him and gave up the race. He lessened his speed gradually.

Yekta continued to run some more at a slow speed for about an hour. Now the first houses of the city, where the race would be held, had started to seem. Yekta asked a packhorse he came across on his way where the hippodrome of the racehorses was. He continued his way as it was explained. As he was crossing the main street swelled with pride and holding his head high, the cars had stopped and having seen this magnificent colt in the newspapers or magazines for many times before and about whom they had read the articles written, the people in the street were applauding crazily. Making use of the hippodrome’s open door, Yekta entered inside. He had come to the running track a few minutes later. The country championship, which was 6 days later, would be held there. Yekta, who was touring with slow steps on the running track, was thinking of becoming certainly the first in that race.

His owner, who heard that the lorry bringing Yekta turned upside down, had come to the place of incident. The driver and the stableman were taken to the hospital injured. Yekta’s owner started to look for Yekta in the morning and when he heard that he had gone to the hippodrome, he went there too. When Yekta’s owner entering the hippodrome saw Yekta running with slow steps on the running track, he shouted “Yekta… Yekta…” and ran to the running track. He ran quickly and reached Yekta and embraced him around his neck. Yekta realised the situation after a short while. His owner had looked for him in this strange city and had found him.

Yekta’s owner took him to one of his friend’s racehorse farm. Yekta, who was very tired, passed that day and the following day relaxing. Starting the running trainings later, Yekta became fitter than before. He was ready now and he saw himself the luckiest to become the first.

Yekta ran like a tornado in the race. He came front with the terrible attack he made just in the first meters. He was running crazily. Turkey’s best racehorses became desperate because of his speed. He became the first with a great difference and record degree. This championship had become by the help of his combining the theoretical and practical in the best way. As a result he had achieved the perfection and had got the reputation of “unovertakeable”.


When the country champion Yekta returned back to the racehorse farm where he was born and grew up, he was welcomed with great excitement. The racehorses on the farm had watched the race on the TV in the garden and had been very happy for Yekta’s championship. Yekta was taken to England by a private plane a few months later. There was Europe Championship soon and Yekta would represent Turkey in that race. Yekta was taken to a hard training programme. His each training was getting him to improve his degree gradually and to run faster. Before a few days to the championship, Yekta’s being close to the Europe Record had made his owner happy. However, there were some people who weren’t pleased with Yekta’s condition. A few people watching Yekta by gnashing their teeth from the grandstands were signing his death edict:

“We said Yekta, Yekta and we ran into trouble. He is like a storm as if he wasn’t a racehorse. Look at the degree he has made. If he takes his last step a bit faster, it will be Europe record.”

“You are right. This race is only training. He is running alone. There is no rival to force him. If it were the real race, he would be impossible to be overtaken. Now the best racehorse in Europe is Yekta.”

A third person: “Our horse can’t overtake Yekta. It doesn’t matter whether you become the second or the last then. If Yekta doesn’t participate in the race, we will become the first. If we give him an injection tonight, he will pass away. We will get the championship award and spend it. It will also be our country’s advertisement. Advertisement will bring lots of foreign currency to the country.”

“Ok, tonight we shall go where Yekta stays. Each of us will have a poisonous injection. If Yekta runs away from one of us, he will be caught by the other one.”

At the following times of the night Yekta was distressed and troubled. Because he was troubled, he couldn’t get to sleep. He heard foot steps coming from deep. The grooms wouldn’t enter the stable at that time. Or else were the ones coming strangers? What could their aims be? Yekta didn’t think badly though and waited. He shuddered when he saw three men with clubs and injections. He was afraid. The cruel men attacked suddenly and started to hit Yekta, whose only offence was being a good racehorse, with the clubs without pitying. Being hurt, Yekta took a few steps backwards and his back leant to the wall. The men faced a harsh reaction when they attacked Yekta. Rearing up, Yekta hit one of the men over his head with his feet. The men fell down like an empty sack. Turning back, Yekta tried to hit with his back feet. The blow couldn’t hit the mark but two men decided to take and shoulder their friend lying on the floor and then they disappeared.

Then picking up the injections and the clubs on the floor and putting them into a bag, Yekta threw them into dustbin. He didn’t want the event to be known by anyone. Evil shouldn’t be spread. There was more evil than the goodness in the world. It was easy to do harm, what difficult was to do kindness. Yekta had succeeded in doing kindness that time. The men had escaped. They might not hurt anyone again. Was the man kicked still alive? He wouldn’t be able to know that. People would put him under detention for a short while even the man was alive. Not training for a few days meant for Yekta to lose the Europe Championship. This situation made Yekta psychologically destroyed. There was a huge country waiting for his championship. Millions of people would be disappointed. There were his close friends, who would support him with their ideas, on the racehorse - farm. He would give the prize of Country Championship to them. The beautiful golden cups would be doubled.

As a matter of tactics, Yekta ran the first 300 meters in the middle lines. Gaining speed gradually, Yekta was running nearly in the first line. Four horses entered the last 500 meters with the ends only just meeting. Although he regressed to the fourth level just for a while, he tried his hardest while attacking with rancour as if he was treating himself cruelly when there was 50 meters to finish the race and then he won it. Yekta had become the Europe Champion. Yekta was welcomed enthusiastically in his country. There was just Yekta’s news on TV and radio and in the newspaper. The broadcast establishments in Europe were broadcasting about Yekta. We saw Yekta after months â€" It was him â€" He was brought for the World Championship that was going to be held in New York. Yekta who was considered to be the champion certainly by the authorities, unfortunately was overtaken by the Australian champion and became the second. Yekta was happy at the reward ceremony while the silver medal was hung. It wasn’t easy; he had won a lot of races, had always become the first and had never been overtaken. Becoming the second fastest racehorse of the world wasn’t even the other racehorses’ dream. In fact, it wasn’t impossible to become the second of the world championship but it was too difficult. Yekta had succeeded in doing this difficulty.

After a few days Yekta started to get bored. The passing days were getting him to consider being the second as his own and this was increasing the sorrow of not becoming the first. Yekta couldn’t stand the sorrow anymore so he ran away from the racehorse farm and went to the Appalaş Mountains. He saw wild horses grazing in the meadow further while he was wandering in the Appalaş Mountains. They were Mustang horses. He went near them and asked: “Hello, would you mind my joining you? “ Gera, who was the head of the Mustangs, said ” Of course, come and join us buddy “Yekta joined the Mustangs and started to graze with them. It was good and nice there; he got closer with the Mustangs immediately. More than an hour had passed. Gera the head said he would go to the piny wood that was 10 kilometres away, he said “Let’s” and started to run. The horse herd, whose number increased to 20 with Yekta’s joining, was running fast. The one who was the strongest and who ran the fastest among the Mustang horses would become the head of the herd. It was impossible to become the head by running in the middle lines. Whenever the head was overtaken, he would lose being the head. Gera was running forward. The other horses were striving to reach him.

However, Yekta always ran at the back. When they arrived at the piny wood, he had overtaken only two horses, namely he had become the 18. Yekta didn’t want to accept that. He was a racehorse, so he was used to run on the grassy or sand track. Gera the head had said that they would go to the piny wood and he had run forward quickly and the other horses had followed him. The one who started running the last was Yekta; who even couldn’t understand what was going on, what was happening, what the piny wood was. In fact they had run on the grass but they had run on a stony place later and next they had had to run among thicket and woods. The Mustangs had already known that place very well since they had passed there a lot of times before. They knew where to step while running on the stony place, and they knew which the shortest way was while passing through the thicket and woods. Because of that Yekta thought that if he would move backward one step each kilometre, he would move backward ten steps each ten kilometres. The distance between Gera and him was already that much. Yekta never returned to the racetracks. He always stayed in the mountains among the Mustangs. The passing time gained power to Yekta’s and Gera was overtaken by him one day. Becoming the head of the Mustangs, Yekta stayed the head for many years.

THE END

Written by: Serdar YILDIRIM



GÖLGESÝYLE YARIŞAN TAY

At yarışlarının yapıldığı şehir hipodromu çok kalabalıktı. Tribünler tıklım tıklım doluydu. Her pazar günü olduğu gibi, bu pazar da birinci olana büyük ikramiyenin verildiği yarışlar yapılacaktı. Birincilik için en büyük aday Kara Bomba isimli attı.İki yıla yakın bir zamandır bu şehirde yapılan yarışmaların tek ve mutlak hakimiydi. Simsiyah rengi, kocaman gözleri ve dev gibi uzun boyuyla o her zaman atların en irisiydi. Daha uzun bir süre birinciliği kaptırmayacağı tahmin ediliyordu.

Diğer yarışmacı atlar ise, Fırtına, Ak kız, Pençe, Sürpriz, Zorlu, Tavşan ve Yekta idi. Yekta, böyle bir yarışa ilk defa katılıyordu, oldukça heyecanlıydı. Gerçi yetiştirildiği yarış atı çiftliğinde çok iyi hazırlanmıştı, fakat genç ve tecrübesiz oluşu onu korkutuyordu. Ya birinci olamazsa?..Böyle bir şeyi düşünmek bile istemiyordu.O zaman, sıradan bir yarış atı durumuna düşecek ve belki bu durum hep böyle sürüp gidecekti. Bin bir çeşit yarış hilelerinin yapıldığı, düzenin ve entrikanın bol olduğu bu yarışlarda birinci olmak sadece süratli olmak ve dayanıklılık demek değildi. Mesela, bazı yarışlarda Tavşan tavşanlık yapardı. Yarış başlar başlamaz öne geçer, temposunu gittikçe arttırır, atları yorar ve yarışı bırakırdı. Son düzlükte Kara Bomba yaptığı bir atakla birinciliği kazanırdı. Pençe isimli yarış atı Kara Bomba’nın diğer yardımcısıydı. Yarış sürerken form durumu yüksek olan atları kollar, onlara çarpar, önlerine geçip hızlarını azaltır ve Kara Bomba’nın yarışı kazanmasını sağlardı.

Atlar, düzenli olarak başlama yerinde sıralandılar. Start için tabanca sesi duyulur duyulmaz, sekiz tane güçlü yarış atı ileri atıldılar. Çıkışı çok kuvvetli olan Tavşan hemen öne geçti. Yekta tüm çabasına karşılık ikinci sırada kalmıştı.” Tüh be, Tavşan’ı kaçırdım!..Bu Tavşan’ı zaten son düzlüğe kadar kimse geçemezmiş. Yarışın ortasına gelmeden onu mutlaka geçmeliyim. Haydi Yekta, daha hızlı, daha hızlı…”

1500 startı geçildiğinde Tavşan ikinci durumdaki Yekta’nın üç boy kadar önündeydi. “ Bomba nerelerde ki, dönüp bakmalı. Tavşan bu süratiyle yarışı tamamlayamaz. Vay, Bomba hemen arkamdaymış! Ne oluyor ya, ne dümen çeviriyor bunlar? Son düzlüğe kadar orta sıralarda saklanırmış bu. Benden huylandılar muhakkak. “

Yarışın ortası:1000 startı geçilirken, Tavşan isimli yarış atı aniden koşu pistinin kenarına çıktı ve yarışı bıraktı. Yekta süratle onun yanından geçti ve birinci duruma yükseldi. Fakat yarışın bitmesine 1000 metre vardı ve Kara Bomba, Yekta ile arasındaki farkı gitgide kapatmaktaydı.

Son düzlüğe ( son 500 metre ) Yekta ile Kara Bomba başa baş girdiler. Nefesleri kesen bir mücadeleden sonra bitişe 100 metre kala başlayan Yekta’nın öldürücü deparları yarışı iki boy farkla kazanmasını sağladı. Yekta mutluydu artık çünkü ilk yarışını zor da olsa birinci olarak bitirmeyi başarmıştı. Yekta, Kara Bomba ve ekibiyle birçok defalar daha yarıştı. Girdiği her yarışta birinci oldu. Artık bu şehir ona dar gelmeye başlamıştı. Dışa açılmalı, adını daha geniş çevrelere duyurmalı ve daha büyük yarışlar kazanmalıydı. Nitekim girdiği bölge birinciliği koşusunu da kazanınca, bir ay sonra yapılacak olan ülke şampiyonluğu yarışına katılmak için antrenmanlarını daha da sıklaştırdı.

Hazırlandığı yarış atı çiftliğinde birçok yarış atı Yekta’ya değişik zamanlarda katıldıkları yarışmaları anlattılar. Yekta, onları büyük bir dikkatle dinledi. Görgüsünü, bilgisini arttırdı. Yekta’ya göre, bilmenin, öğrenmenin sonu yoktu. Her yeni bilgi yeni bir şeyler öğretirdi. Önemli olan öğrendiklerine kendi düşüncelerinden yeni fikirler katarak “ özgün bilgi “ elde edebilmekti. Doğru düşünebilmek ancak kendini çok iyi tanımakla mümkün olabilirdi. Bu da kişisel erdem için gerekli olan “ oto kontrol “ yani kendi kendini kontrol etme yeteneğini sağlardı. Oto kontrol yeteneğinin düzenli olması, mükemmellik sınırlarını zorlardı.

Günler günleri kovaladı. Her geçen gün Yekta’nın gücüne güç katıyordu. Gittikçe daha süratli koşmaya ve mesafeleri daha kısa zamanda aşmaya başlamıştı. Büyük yarışa yedi gün kalmıştı. Öğleden sonra özel olarak hazırlanmış kamyona Yekta’yı bindirdiler. Kamyon, biraz sonra ülkenin en büyük şehrine gitmek üzere yola çıktı. Yolun yarısı geçilmişti ki, kamyon büyük bir gürültüyle yol kenarındaki hendeğe yuvarlandı. Sonra derin bir sessizlik. Yekta’ya şans eseri bir şey olmamıştı. Kapısının açılmasını bekledi. Gelen giden yoktu. Uzun bir süre uğraştıktan sonra kapının kilidini kırmayı başardı. Korkuyla dışarı fırladı. Yola çıktı. Çok uzaklarda tek tük ışıklar görünür gibi oluyordu. Yarışın yapılacağı yer oralarda olmalıydı. Kamyon olmasa da olurdu. Kendi başıma da olsam oraya varabilirim, diye düşündü. Koşmaya başladı. Koştu…Koştu…

Aradan bir saatten fazla zaman geçti. Hava kararmaya,Yekta, şaşırmaya başladı. Ne oluyordu? Neden ortalık hep aydınlık kalmıyordu? Karanlık kadar anlamsız şey var mıydı? Şaşırmakta haklıydı. Gündüzleri açık havada antrenman yapar, hava kararmadan içeriye girerdi.İçerde de ışıklar gece gündüz yanardı. O, şimdiye kadar karanlıkta hiç kalmamıştı. Yekta ay ışığı altında, yavaş bir tempo tutturmuş olarak kilometrelerce koştuktan sonra birden ürperdi. Sol tarafında bir karartı vardı ve kendisini geçmeye çalışıyordu. Hızla başını çevirdi. Bir at !..

Yekta:

“ Kim ola ki? Nereden çıktı birdenbire? Neyse kim olduğu beni ilgilendirmez. Önemli olan beni geçmek üzere olması.Ýşte buna izin vermem!..Şimdiye kadar kimse bana toz yutturamadı. Tempoyu biraz arttırayım, bakalım ne yapacak? “ diye düşündü. Yekta’nın gölgesini geçmek için verdiği uğraş bütün bir gece boyu devam etti. Sabaha karşı karanlık yerini aydınlığa bırakırken Yekta’nın gölgesi silinip gitti. Bir aralık, kafasını sol tarafına çeviren Yekta onu göremedi. Sağına baktı, yine yok. Arkasına baktı, gerilere daha gerilere baktı. Rakibinin olağanüstü tempoya ayak uyduramayıp yarışı bıraktığını zannetti. Hızını yavaş yavaş azalttı.

Yekta hafif bir tempo ile koşmaya bir saat kadar daha devam etti. Yarışın yapılacağı şehrin işte ilk evleri gözükmeye başlamıştı. Yekta yolda rastladığı bir sütçü beygirine at yarışlarının yapılacağı hipodromun nerede olduğunu sordu. Tarif edildiği üzere yoluna devam etti. Göğsü gururla kabarmış olarak, başı dimdik vaziyette, şehrin ana caddesinden geçerken arabalar durmuştu ve yol kenarındaki insanlar gazetelerde, dergilerde birçok defalar resmini gördükleri, hakkında yazılan yazıları okudukları bu şahane tayı çılgınca alkışlıyorlardı. Hipodromun kapısının açık olmasından yararlanan Yekta, içeriye girdi. Biraz sonra koşu pistine çıkmıştı. Altı gün sonraki ülke birinciliği koşusu burada yapılacaktı. Ağır adımlarla koşu pistinde tur atan Yekta o yarışta birinci olmayı düşünüyordu mutlaka.

Yekta’yı getiren kamyonun devrildiğini haber alan sahibi olay yerine gelmişti. Sürücü ile seyis yaralı olarak hastaneye kaldırıldılar. Yekta’nın sahibi sabah olunca Yekta’yı aramaya koyuldu ve onun hipodroma geldiğini haber alınca oraya gitti. Hipodromun kapısından içeriye giren Yekta’nın sahibi Yekta’yı koşu pistinde ağır adımlarla koşarken görünce “ Yekta… Yekta…”diye bağırarak piste fırladı. Hızla koşarak Yekta’ya yetişti ve onun boynuna sarıldı. Yekta neden sonra durumun farkına vardı. Sahibi onu bu yabancı şehirde aramış ve bulmuştu.

Yekta’nın sahibi Yekta’yı bir arkadaşının yarış atı çiftliğine götürdü. Yorgun durumdaki Yekta o günü ve ertesi günü dinlenerek geçirdi. Daha sonra koşu antrenmanlarına başlayan Yekta üç gün içinde eskisinden daha iyi bir form tuttu. Artık hazırdı ve birincilik için en şanslı kendisini görüyordu.

Yekta yarış günü kasırga gibi esti. Daha ilk metrelerde yaptığı korkunç atakla öne geçti. Çılgın gibi koşuyordu. Türkiye’nin en iyi yarış atları onun sürati karşısında çaresiz kalmışlardı. Açık farkla ve rekor bir dereceyle yarışı birinci olarak bitirdi. Bu birincilik onun pratik ile teoriyi en iyi şekilde birleştirmesiyle oluşmuştu. Sonuç olarak, mükemmele ulaşmış ve geçilmez ünvanına sahip olmuştu.


Türkiye Şampiyonu olan Yekta doğup büyüdüğü yarış atı çiftliğine geri dönünce coşkulu bir şekilde karşılandı. Çiftlikteki yarış atları bahçedeki televizyondan yarışı izlemişler ve Yekta’nın birinciliğine çok sevinmişlerdi. Yekta birkaç ay sonra özel uçaklaİngiltere’ye götürüldü. Yakında Avrupa şampiyonası vardı ve Yekta bu yarışta Türkiye’yi temsil edecekti. Yekta sıkı bir antrenman programına alındı. Yaptığı her antrenman onun derecesini giderek geliştirmesine ve daha hızlı koşmasına yol açıyordu. Şampiyonaya birkaç gün kala Yekta’nın Avrupa rekorunu zorlar hale gelmesi sahibini sevindirmişti. Ama Yekta’nın durumuna sevinmeyenler de vardı. Tribünlerde Yekta’yı dişlerini gıcırdatarak seyreden birkaç kişi onun ölüm fermanını imzalıyordu:

“ Yekta, Yekta dedik aldık başımıza belayı. Yarış atı değil sanki fırtına. Yaptığı şu dereceye bak. Son adımını biraz çabuk atsa Avrupa rekoru olacak. “

“ Ne demezsin. Bu sadece bir antrenman koşusu. Yalnız koşuyor, kendisini zorlayan rakibi yok. Esas yarış olsa kesinlikle geçilmez. Şu anda Avrupa’daki en iyi yarış atı Yekta. “

Bir üçüncü kişi ise: “ Bizim at Yekta’yı geçemez. O zaman ha ikinci olmuşsun, ha sonuncu. Yekta yarışa girmese biz birinci oluruz. Bu gece Yekta’ya bir iğne vurursak ölür gider. Birincilik ödülünü alır, harcarız. Hem ülkemizin reklâmı olur. Reklâm işi ülkeye döviz kazandırır. “

“ Tamam, bu gece üçümüz Yekta’nın durduğu yere gireriz. Hepimizin elinde birer zehirli iğne. Yekta birimizden kaçsa ötekine yakalanır. “

Gecenin ilerleyen vakitlerinde Yekta bir iç sıkıntısı yaşıyordu. Huzursuzdu. Huzursuz olması, onun uyumasını engelliyordu. Derinden gelen ayak sesleri duydu. Bu saatlerde bakıcılar ahıra girmezlerdi. Yoksa gelenler yabancı mıydı? Amaçları ne olabilirdi? Yekta yine de aklına kötü şeyler getirmedi. Bekledi. Biraz sonra ellerinde sopalarla, iğnelerle üç kişi karşısına dikilince ürperdi. Korktu. Zalim adamlar aniden harekete geçerek bütün suçu iyi bir yarış atı olmak olan Yekta’ya sopalarla acımadan vurmaya başladılar. Canı yanan Yekta birkaç adım gerileyince arkası duvara dayandı. Adamlar, Yekta’nın üstüne çullanınca sert tepkiyle karşılaştılar. Yekta şaha kalkarak güçlü ön ayaklarını adamlardan birinin kafasına indirdi. Adam, boş çuval gibi yere düştü. Yekta geri dönerek arka ayaklarını savurdu. Darbe hedefini bulmadı ama iki adam niyet bozarak yerde yatan arkadaşlarını sırtlayıp olay yerinden uzaklaştılar.

Yekta daha sonra yerdeki sopaları ve iğneleri bir torbaya koyup çöpe attı. Olanların kimse tarafından bilinmesini istemiyordu. Kötülükler yayılmamalıydı. Dünyada kötülükler iyiliklerden daha çoktu. Kötülük yapmak kolaydı, zor olan iyilikti. Yekta şimdi zoru başarmıştı. Adamlar kaçmıştı. Belki bir daha kimseye kötülük yapmazlardı. Tekme yiyen adam yaşıyor muydu? Bunu bilemezdi. Adam yaşasa bile insanlar Yekta’yı kısa bir süre de olsa gözetim altına alırlardı. Bir, iki gün antrenman yapmamak, Yekta’nın Avrupa şampiyonu olamaması demekti. Bu durum Yekta’yı psikolojik olarak çökertirdi. Geride ondan birincilik bekleyen koskoca bir ülke vardı. Milyonlarca insanın hayali gerçek olmazdı. Yarış atı çiftliğinde arkadaşları vardı. Kendisine fikir bakımından büyük destek olan can arkadaşları. Ülke şampiyonluğu ödülü gibi, Avrupa şampiyonluğu ödülünü de arkadaşlarına verecekti. Güzelim altın kupalar iki tane olacaktı.

Avrupa şampiyonasında Yekta taktik gereği ilk 300 metreyi orta sıralarda geçti. Yavaş yavaş temposunu artıran Yekta 1000 metre geçilirken az bir farkla öndeydi. Son 500 metreye dört at yan yana girdi. Yarışın bitmesine 50 metre kala bir aralık dördüncü duruma düşmesine karşın, hınçla ileri atılarak ciğerlerini parçalarcasına gayret gösterdi ve yarışı kazandı. Yekta, Avrupa Şampiyonu olmuştu. Yekta, ülkesinde coşkulu bir şekilde karşılandı. Gazete, radyo ve televizyon haberlerinde hep Yekta vardı. Avrupa’daki yayın kuruluşları da Yekta’dan bahsediyordu. Aylar sonra Yekta’yı Amerika’da görüyoruz. O. New York’ta yapılacak Dünya Şampiyonası için buraya getirilmişti. Otoriteler tarafından birinci olmasına kesin gözüyle bakılan Yekta, ne yazık ki, Avustralya şampiyonuna geçildi ve ikinci oldu. Ödül töreninde dünya ikincisi Yekta gümüş madalya boynuna takılırken neşeliydi. Kolay değildi, bir yıldır pek çok yarış kazanmış, hep birinci olmuş, hiç geçilmemişti. Dünyanın en hızlı koşan ikinci yarış atı olmak nice yarış atının hayallerinin bile ötesindeydi. Gerçi dünya ikinciliği imkânsız değildi ama çok zordu. Yekta bu çok zoru başarmıştı.

Birkaç gün sonra Yekta’yı sıkıntı basmaya başladı. Geçen günler ona başarısını benimsetiyor, birinci olamamanın verdiği üzüntüyü artırıyordu. Giderek artan üzüntüye dayanamayan Yekta, New York’taki yarış atı çiftliğinden kaçarak Appalaş Dağları’na gitti. Yekta, Appalaş Dağları’nda gezerken ilerdeki çimenlikte otlayan vahşi atlar gördü. Bunlar Mustang atlarıydı. Yekta, onların yanına giderek: “ Merhaba, beni de aranıza alır mısınız? “ diye sordu. Mustangların başkanı olan Gera: “ Olur tabi, gel katıl bize arkadaş “ dedi. Yekta, Mustangların arasına katılıp, onlarla birlikte otlamaya başladı.İyiydi, güzeldi buralar, Mustanglarla kaynaşıverdi. Aradan bir saatten fazla zaman geçmişti. Başkan Gera, on kilometre ilerdeki çamlığa gidileceğini söyleyip, haydi, dedi ve koşmaya başladı. Yekta’nın katılmasıyla sayısı yirmiye ulaşan at sürüsü hızla yol alıyordu. Mustang atlarında en güçlü olan ve en hızlı koşan sürüye başkan olurdu. Orta sıralarda koşsun, sürüye başkan olsun? Böyle şey olmazdı. Sürü başı geçildi mi, başkanlığı kaybederdi. Şimdi Gera farklı şekilde önde koşuyordu. Diğer atlar Gera’ya yetişmek için çaba sarf ediyorlardı.

Yekta ise, hep son sıralarda koştu. Çamlığa varıldığında sadece iki atı geçmişti, yani Yekta 18. olmuştu. Yekta bunu kabullenmek istemedi. O, bir yarış atıydı ve kum veya çim pistte koşmaya alışkındı. Başkan Gera, on kilometre ilerdeki çamlığa gidiyoruz deyip fırlamış, diğer atlar da, onun peşine takılmıştı. En son koşmaya başlayan ise, ne oluyor, ne çamlığı diye düşünmesine bile fırsat kalmayan Yekta’ydı. Gerçi çim üstünde de uzun süre koşmuşlardı ama sonra taşlık bir araziden geçmişler, daha sonra çalılık ve ağaçlık bir yerde koşmak zorunda kalmışlardı. Mustanglar, daha önce defalarca gidip geldikleri bu yolu ezberlemişlerdi. Taşlıkta koşarken nereye basılması gerektiğini, çalılıktan, ağaçlıktan geçerken hangi yolun kestirme olduğunu biliyorlardı. Yekta bu sebeplerden dolayı her kilometrede bir adım gerilese on kilometrede on adım gerileyeceğini düşündü. Zaten Gera ile arasındaki fark işte o kadardı. Yekta, bir daha yarış pistlerine dönmedi. Hep dağlarda Mustanglar arasında kaldı. Geçen zaman genç Yekta’nın gücüne güç kattı ve Gera bir gün Yekta tarafından geçildi. Mustanglara başkan olan Yekta uzun yıllar başkan kaldı.

SON

Yazan: Serdar Yıldırım