Abd’de kölelik uygulaması 19. Kölelik konusunda onlarca yıl süren siyasi huzursuzluk İç Savaş’a yol açtı. Disunion, Abraham Lincoln’ün kölelik karşıtı bir genişleme platformunda 1860 ABD başkanlık seçimlerini kazanmasından sonra geldi. İlk yedi güney köle devleti Konfederasyon’u kurmak için ülkeden ayrılmalarını ilan etti. Konfederasyon güçleri, iddia ettikleri topraklarda federal fortları ele geçirdi. Son dakika Crittenden Compromise çatışmayı önlemeye çalıştı ama başaramadı; her iki taraf da savaşa hazırlandı. Nisan 1861’de Konfederasyon ordusunun Abraham Lincoln’ün ilk açılışından bir ay sonra Güney Carolina’daki Fort Sumter Savaşı’na başlamasıyla çatışmalar patlak verdi. Konfederasyon, on bir eyaletteki toprakların en az çoğunluğunu (Şubat 1861’deki 34 ABD eyaletinden) kontrol etmek için büyüdü ve iki tane daha iddia etti. Federal hükümete sadık kalan eyaletler Birlik olarak biliniyordu. [f] Her iki taraf da büyük gönüllü ve askere alma orduları yetiştirdi. Dört yıl süren yoğun savaş, çoğunlukla Güney’de başladı.
1861-1862 yılları arasında savaşın Batı Tiyatrosu’nda Birlik önemli kalıcı kazanımlar elde etti, ancak savaşın Doğu Tiyatrosu’nda çatışma sonuçsuz kaldı. 22 Eylül 1862’de Lincoln, 1 Ocak 1863’te hala isyan halinde olan eyaletlerde kölelerin özgürlaştırılmasını sağlayarak köleliğe son vermeyi bir savaş hedefi haline getiren ön Özgürlüşme Bildirisi’ni yayınladı. Batıda, Birlik 1862 yazında Konfederasyon nehir donanmasını, daha sonra batı ordularının çoğunu yok etti ve New Orleans’ı ele geçirdi. 1863’teki Başarılı Vicksburg Birlik kuşatması, Mississippi Nehri’nde Konfederasyon’u ikiye böldü. 1863’te Konfederasyon Generali Robert E. Lee’nin kuzeye saldırısı Gettysburg Savaşı’nda sona erdi. Batılı başarılar, General Ulysses S. Grant’in 1864’te tüm Birlik ordularını komuta etmesine yol açtı. Konfederasyon limanlarını sürekli sıkılaştıran bir deniz ablukası uygulayan Birlik, Konfederasyon’a her yönden saldırmak için kaynakları ve insan gücünü düzenledi. Bu, Atlanta’nın 1864’te Union General William Tecumseh Sherman’a düşmesine ve denize yürüyüşüne yol açtı. Son önemli savaşlar, Richmond’daki Konfederasyon başkentine açılan on aylık Petersburg Kuşatması çevresinde devam etti.
İç savaş, 9 Nisan 1865’te Konfederasyon Generali Lee’nin Petersburg ve Richmond’ı terk ettikten sonra Appomattox Court House Savaşı’nda Union General Grant’e teslim olduğu zaman fiilen sona erdi. Konfederasyon ordusundaki konfederasyon generalleri, 23 Haziran’da meydana gelen karadaki son teslimiyeti izlediler. Savaşın sonunda, Güney’in altyapısının büyük bir kısmı, özellikle de demiryolları yok edildi. Konfederasyon çöktü, kölelik kaldırıldı ve dört milyon köleleştirilmiş siyah insan serbest bırakıldı. Savaşın yıktığı ulus daha sonra ülkeyi yeniden inşa etmek ve serbest bırakılan kölelere sivil haklar vermek için kısmen başarılı bir girişimle Yeniden Yapılanma dönemine girdi.
İç Savaş, ABD tarihindeki en çok çalışılan ve yazılan bölümlerden biridir. Kültürel ve tarihbilimsel tartışmaların konusu olmaya devam etmektedir. Özellikle ilgi çekici olan, Konfederasyonun Kayıp Davası’nın devam eden efsanesidir. Amerikan İç Savaşı, endüstriyel savaşı en erken kullananlar arasındaydı. Demiryolları, telgraf, buharlı gemiler, ironclad savaş gemisi ve seri üretilen silahlar geniş kullanım gördü. Toplamda 620.000 ila 750.000 askerin ölümüne yol açtı ve[16] ve belirlenemeyen sayıda sivil kayıp verdi. Başkan Lincoln, Lee’nin teslim olduktan sadece beş gün sonra öldürüldü. İç Savaş, Amerikan tarihindeki en ölümcül askeri çatışma olmaya devam ediyor. [h] “Dış savaşlarda ölenlerin sayısının iç savaşta ölenlerin sayısını gölgede bırakması Vietnam Savaşı kadar yakın bir zamanda oldu.” [i] İç Savaşın teknolojisi ve vahşeti yaklaşan Dünya Savaşları’nı ön görüyordu.
Ayrılma nedenleri
Birliğin bayrağı
Konfederasyon savaş bayrağı
Ana maddeler: Amerikan İç Savaşı’nın Kökenleri ve Amerikan İç Savaşı’na yol açan olayların zaman çizelgesi
İki tür Birlik devleti, iki ayrılık aşaması ve bölgeleri gösteren ABD haritası
Eyaletlerin durumu, 1861
15 Nisan 1861’den önce ayrılmayı kaydeden köle devletleri
15 Nisan 1861’den sonra ayrılmayı belirten köle devletleri
Köleliğe izin veren birlik devletleri (sınır devletleri)
Sendika köleliği yasakladı
Ayrılma nedenleri karmaşıktı ve savaşın başlamasından bu yana tartışmalıydı, ancak çoğu akademik bilgin köleliği savaşın ana nedeni olarak tanımlıyor. James C. Bradford, konunun savaş için çeşitli nedenler sunmaya çalışan tarihsel revizyonistler tarafından daha da karmaşık hale geldiğini yazdı. [19] Kölelik, 1850’lerde artan siyasi gerilimin merkezi kaynağıydı. Cumhuriyetçi Parti, köleliğin bölgelere yayılmasını önlemeye kararlıydı, bu da eyalet olarak kabul edildikten sonra Kuzey’e Kongre ve Seçim Koleji’nde daha fazla temsil sağlayacaktı. Birçok Güneyli lider, Cumhuriyetçi aday Lincoln’ün 1860 seçimlerini kazanması halinde ayrılma tehdidinde bulunduğunu söyledi. Lincoln kazandıktan sonra, birçok Güneyli lider, temsil kaybının kölelik yanlısı eylemleri ve politikaları teşvik etme yeteneklerini engelleyeceğinden korkarak disunion’un tek seçenekleri olduğunu hissetti. İkinci açılış konuşmasında Lincoln, “kölelerin tuhaf ve güçlü bir ilgi oluşturduğunu” söyledi. Herkes bu ilginin bir şekilde savaşın sebebi olduğunu biliyordu. Bu ilgiyi güçlendirmek, sürdürmek ve genişletmek, isyancıların savaşla bile Birliği yeniden bir hale getirecekleri nesneydi; hükümet, toprak genişlemesini kısıtlamaktan daha fazlasını yapma hakkı talep etmemişken.”
Kölelik
Ana madde: Amerika Birleşik Devletleri’nde kölelik
Kölelik disunion’un ana nedeniydi. Kölelik, Anayasa’nın çerçevelenmesi sırasında tartışmalı bir konu olmuştu, ancak huzursuz bırakılmıştı. [24] Kölelik konusu, kurulduğu günden bu yana ulusu şaşkına çevirdi ve ABD’yi giderek daha fazla kölelik güneyi ve özgür bir Kuzey’e ayırdı. Mesele, ülkenin hızla genişlemesiyle daha da şiddetlendi ve bu da sürekli olarak yeni toprakların kölelik mi yoksa özgür mü olması gerektiği konusunu gündeme getirdi. Mesele, savaşa kadar on yıllar boyunca siyasete hakimdi. Sorunu çözmek için yapılan önemli girişimler arasında Missouri Uzlaşması ve 1850 Uzlaşması yer aldı, ancak bunlar sadece kölelik üzerine kaçınılmaz bir hesaplaşmayı erteledi.
Ortalama bir insanın motivasyonları doğal olarak kendi fraksiyonlarının motivasyonları değildi; Bazı Kuzeyli askerler kölelik konusunda bile kayıtsız kaldı, ancak genel bir düzen oluşturulabilir. Konfederasyon askerleri öncelikle köleliğin ayrılmaz bir parçası olduğu Güney toplumunu korumak için savaştılar. Kölelik karşıtı bakış açısına göre, mesele öncelikle köleliğin cumhuriyetçilikle bağdaşmayan anakronik bir kötülük olup olmadığıydı. Kölelik karşıtı güçlerin stratejisi, köleliğin genişlemesini durdurmak ve böylece nihai yok olma yoluna koymak için kontrol altına alındı. Güney’deki kölelik çıkarları, bu stratejiyi anayasal haklarını ihlal etmek olarak kınadı. Güney beyazları, kölelere yatırılan büyük miktarda sermaye ve eski köle siyah nüfusunu entegre etme korkuları nedeniyle kölelerin serbest edilmesinin Güney’in ekonomisini yok edeceğine inanıyordu. Özellikle, birçok Güneyli, Haiti’deki başarılı köle isyanından sonra, eski kölelerin ülkenin beyaz nüfusundan geriye kalanların çoğunu -erkekler, kadınlar, çocuklar ve hatta çoğu da lağvedilmeye sempati duyanlar da dahil olmak üzere- sistematik olarak öldürdüğü 1804 Haiti katliamının (“Santo Domingo’nun dehşeti” olarak da bilinir) tekrar edilmesinden korkuyordu. Tarihçi Thomas Fleming, bu fikri eleştirenler tarafından kullanılan tarihsel “kamu zihninde bir hastalık” ifadesine işaret ediyor ve bunun, azilden sonraki Jim Crow dönemindeki ayrımcılığa katkıda bulunduğunu öne sürmektedir. Bu korkular, John Brown’un 1859’da Güney’de silahlı bir köle isyanı kışkırtma girişimiyle daha da şiddetlendi.
Lağvediciler
Ana madde: Amerika Birleşik Devletleri’nde lağvedicilik
Harriet Beecher Stowe’dan Tom Amca’nın Kulübesi, köleliğin kötülükleri hakkında kamuoyunu uyandırdı. Efsaneye göre, Lincoln onunla Beyaz Saray’da tanıştırıldığında ilk sözleri “Demek bu Büyük Savaşı başlatan küçük bayan” olmuş.
Köleliğin sona ermesini savunanlar, İç Savaş’a kadar geçen on yıllarda çok aktiftiler. Felsefi köklerini, köleliğin ahlaki açıdan yanlış olduğuna güçlü bir şekilde inanan Püritenlere kadar takip ettiler. Bu konudaki ilk Püriten yazılarından biri, Samuel Sewall’ın 1700’de yazdığı Yusuf’un Satışı’dır. Sewall, köleliği ve köle ticaretini kınadı ve kölelik için dönemin tipik gerekçelerinin çoğunu çürüttü.
Amerikan Devrimi ve özgürlük davası, lağvedici davaya muazzam bir ivme kattı. Binlerce yıldır var olan kölelik “normal” olarak kabul edildi ve Devrim’den önce kamuoyunda önemli bir tartışma konusu değildi. Devrim bunu değiştirdi ve ele alınması gereken bir sorun haline getirdi. Sonuç olarak, Devrim sırasında ve kısa bir süre sonra, kuzey eyaletleri hızla köleliği yasaklamaya başladı. Güney eyaletlerinde bile, köleliği sınırlamak ve manumission kolaylaştırmak için yasalar değiştirildi. Girintili kulluk (geçici kölelik) miktarı ülke genelinde önemli ölçüde düştü. Kölelerin İthalatını Yasaklayan Bir Yasa Az Karşıtlıkla Kongre’den geçti. Başkan Thomas Jefferson destekledi ve 1 Ocak 1808’de yürürlüğe girdi. Benjamin Franklin ve James Madison manumission toplumlarının bulunmasına yardım ettiler. Devrimden etkilenen George Washington gibi birçok bireysel köle sahibi, kölelerini genellikle kendi iradeleriyle serbest bıraktı. Bu eylemler sonucunda 1790-1810 yılları arasında yukarı Güney’deki siyah nüfusun bir oranı olarak özgür siyahların sayısı yüzde 1’in altından yaklaşık yüzde 10’a yükselmiştir.
Kuzeybatı Bölgesi’nin Manasseh Cutler ve Rufus Putnam (her ikisi de Püriten New England’dan gelen) tarafından “özgür toprak” olarak kurulması da çok önemli olacaktır. Bu bölge (Ohio, Michigan, Indiana, Illinois, Wisconsin eyaletleri ve Minnesota’nın bir kısmı oldu) ABD’nin boyutunu ikiye katladı.
Frederick Douglass, eski bir köle, önde gelen bir kölelik karşıtıydı.
İç Savaş’a kadar geçen on yıllarda, Theodore Parker, Ralph Waldo Emerson, Henry David Thoreau ve Frederick Douglass gibi lağvediciler, davalarını desteklemek için ülkenin Püriten mirasını defalarca kullandılar. Kölelik karşıtı en radikal gazete olan Kurtarıcı, Püritenleri ve Püriten değerlerini binden fazla kez çağırdı. Parker, New England Kongre adamlarını köleliğin kaldırılmasını desteklemeye çağırarak, “Püriten’in oğlu … Doğru ve Doğru’nun arkasında durmak için Kongre’ye gönderilir….Edebiyat, mesajı sıradan insanlara yaymak için bir araç olarak hizmet etti. Anahtar eserler arasında Oniki Yıl Bir Köle, Frederick Douglass’ın Hayatının Anlatısı, Amerikan Köleliği Ve en önemlisi: 19.
1840’a gelindiğinde 15.000’den fazla insan ABD’deki lağvedici toplumların üyesiydi. Amerika Birleşik Devletleri’nde lağvedicilik, ahlakın popüler bir ifadesi haline geldi ve doğrudan İç Savaş’a yol açtı. Kiliselerde, kongrelerde ve gazetelerde reformcular köleliğin mutlak ve derhal reddedilmesini teşvik ettiler. Dindarlar arasında lağvedilmesine verilen destek evrensel değildi. Savaş yaklaştıkça, ana mezhepler bile siyasi çizgilerde bölündü ve rakip güney ve kuzey kiliseleri oluşturdu. Örneğin 1845’te Baptistler kölelik konusunda Kuzey Baptistler ve GüneyLi Baptistler’e bölündüler.
Lağvedici duygular kesinlikle dini ya da ahlaki kökenli değildi. Whig Partisi köleliğe giderek daha fazla karşı çıktı çünkü bunu doğal olarak kapitalizmin ve serbest piyasanın ideallerine aykırı gördüler. Whig lideri William H. Seward (Lincoln’ün kabinesinde görev yapacak) kölelik ve özgür emek arasında “bastırılamaz bir çatışma” olduğunu ve köleliğin Güney’i geri ve gelişmemiş bıraktığını ilan etti. [58] Whig partisi 1850’lerde dağıldıkça, lağvedilen manto yeni kurulan halefi Cumhuriyetçi Parti’ye düştü.
Bölgesel kriz
Daha fazla bilgi: Köle devletler ve özgür devletler
Açık kader kölelik üzerindeki çatışmayı artırdı, çünkü edinilen her yeni bölge “tuhaf kuruma” izin verilip veremeyeceği sorusuyla yüzleşmek zorunda kaldı. [60] 1803 ve 1854 yılları arasında ABD satın alma, müzakere ve fetih yoluyla geniş bir toprak genişlemesi sağladı. İlk başta, birliğe giren bu bölgelerden oyulmuş yeni devletler köle ve özgür devletler arasında eşit olarak tahsis edildi. Kölelik yanlısı ve karşıtı güçler Mississippi’nin batısındaki bölgeler üzerinde çarpıştı. [61]
Meksika-Amerika Savaşı ve sonrası, savaşın önderliğinde önemli bir bölgesel olaydı. Guadalupe Hidalgo Antlaşması 1848’de Kuzey Meksika’nın batıdan Kaliforniya’ya fethini tamamlarken, kölelik çıkarları bu topraklara ve belki küba ve Orta Amerika’ya da genişlemeyi dört gözle bekliyordu. Peygamberlik yoluyla Ralph Waldo Emerson, yeni fethedilen toprakların köle mi yoksa özgür mü olacağı konusundaki bölünmelere atıfta bulunarak “Meksika bizi zehirleyecek” diye yazdı. [65] Kuzey “özgür toprak” çıkarları, köle topraklarının daha fazla genişlemesini kısıtlamaya çalıştı. 1850’de Kaliforniya üzerindeki Uzlaşma, 1840’larda dört yıl süren çekişmelerden sonra siyasi bir çözüm için daha güçlü kaçak köle yasalarıyla özgür toprak devletini dengeledi. Ancak Kaliforniya’yı takip eden eyaletler serbestti: Minnesota (1858), Oregon (1859) ve Kansas (1861). Güney eyaletlerinde, köleliğin batıya doğru bölgesel genişlemesi sorunu tekrar patlayıcı hale geldi. [66] Hem Güney hem de Kuzey aynı sonucu çıkardı: “Bölgeler için kölelik sorununa karar verme gücü, köleliğin geleceğini kendisi belirleme gücüydü.” [67] [68]
Sen. Stephen Douglas, 1854 Kansas-Nebraska Yasası’nın yazarı
Oturan adam
Sen. John J. Crittenden, 1860 Crittenden Uzlaşması
1860 yılına gelindiğinde, bölgelerdeki federal kontrol sorununa cevap vermek için dört doktrin ortaya çıkmıştı ve hepsi anayasa tarafından örtülü veya açık bir şekilde onay aldıklarını iddia ettiler. Anayasal Birlik Partisi tarafından temsil edilen bu “muhafazakar” teorilerden ilki, Missouri Compromise’ın kuzeydeki toprakların özgür toprak ve güneyin kölelik için tahsisinin Anayasal bir görev haline gelmesi gerektiğini savundu. 1860’daki Crittenden Uzlaşması bu görüşün bir ifadesiydi.
Abraham Lincoln ve Cumhuriyetçi Parti tarafından savunulan ikinci Kongre ön yargısı doktrini, Anayasa’nın yasa koyucuları bir denge politikasına bağlamadığı konusunda ısrar etti – köleliğin 1787 Kuzeybatı Yönetmeliği’nde Kongre’nin takdirine bağlı olarak yapıldığı gibi bir bölgede dışlanabileceği; Böylece Kongre insan esareti kısıtlayabilir, ancak asla kuramadı. Talihsiz Wilmot Proviso bu pozisyonu 1846’da ilan etti. Proviso, köleliğin parti çizgileri yerine kesitçiliğe dayalı önemli bir kongre meselesi haline geldiği için ulusal siyasette önemli bir andı. Kuzey Demokratlar ve Whigs’in iki partili desteği ve güneylilerin iki partili muhalefeti, gelecek bölünmelerin karanlık bir alametinin bir alametiniydi.
Senatör Stephen A. Douglas, bir bölgedeki yerleşimcilerin, tamamen yerel bir mesele olarak kölelik kurmak veya dağıtmak için Birlik’teki devletlere sahip olduğunu iddia eden bölgesel veya “popüler” egemenlik doktrinini ilan etti. [74] 1854 Kansas-Nebraska Yasası bu doktrini yasalaştırmıştır. Kansas Bölgesi’nde, yıllarca süren kölelik karşıtı şiddet ve siyasi çatışma patlak verdi; ABD Temsilciler Meclisi 1860’ın başlarında Kansas’ı özgür bir eyalet olarak kabul etmeyi oyladı, ancak kabulü Güneyli senatörlerin ayrılmasından sonra Ocak 1861’e kadar Senato’dan geçmedi. [76]
Dördüncü teori Mississippi Senatörü Jefferson Davis tarafından savunulurdu,[77] devlet egemenliğinden biri (“devletlerin hakları”), [78] “Calhoun doktrini” olarak da bilinir,[79] güney Carolinian siyasi teorisyeni ve devlet adamı John C. Calhoun’un adını almıştır. [80] Federal otorite veya özy yönetim argümanlarını reddeden devlet egemenliği, eyaletlere ABD Anayasası uyarınca federal birliğin bir parçası olarak köleliğin genişlemesini teşvik etme yetkisi verecektir. “Devletlerin hakları”, federal otorite aracılığıyla köle devlet çıkarlarını ilerletmenin bir aracı olarak formüle edilmiş ve uygulanan bir ideolojiydi. [82] Tarihçi Thomas L. Krannawitter’ın belirttiği gibi, “Güney’in federal köle koruması talebi, Federal gücün benzeri görülmemiş bir şekilde genişletilmesi talebini temsil etti.” [83] [84] Bu dört doktrin, 1860 başkanlık seçimlerinden önce kölelik, topraklar ve ABD Anayasası konularında Amerikan halkına sunulan baskın ideolojileri içermektedir. [85]
Devletlerin hakları
İç Savaşın kökeni konusunda uzun süredir devam eden bir anlaşmazlık, devletlerin haklarının çatışmayı ne ölçüde tetiklediğidir. Tarihçiler arasındaki fikir birliği, İç Savaş’ın devletlerin hakları konusunda savaştırı olmadığı yönündedir. Ancak sorun, savaşın popüler hesaplarında sıkça atıfta bulunularak Güneyliler arasında çok fazla ilgi görüyor. Güney, her eyaletin Birliğe katılmaya karar verdiği gibi, bir devletin de istediği zaman ayrılma (Birlikten ayrılma) hakkına sahip olduğunu savundu. Kuzeyliler (kölelik yanlısı Başkan Buchanan da dahil olmak üzere) bu düşünceyi, sürekli bir birlik kurduklarını söyleyen Kurucu Ataların iradesine karşı çıkarak reddettiler.
Tarihçi James McPherson, Konfederasyonlar devletlerin hakları için gerçekten savaşsalar bile, bunun devletlerin kölelik hakkına indirgendiğini belirtiyor. [89] McPherson, devletlerin hakları ve kölelik dışı diğer açıklamalarla ilgili olarak şunları yazar:
Bu yorumlardan biri veya daha fazlası Konfederasyon Gazilerinin Oğulları ve diğer Güney miras grupları arasında popülerliğini korusa da, şimdi çok az profesyonel tarihçi bunlara abone. Tüm bu yorumlar arasında devletlerin hakları argümanı belki de en zayıfıdır. Soruyu, devletlerin haklarını hangi amaçla sormuyor? Devletlerin hakları veya egemenliği her zaman bir sondan çok bir araçtı, bir ilkeden çok belirli bir hedefe ulaşmak için bir araçtı.
İç Savaştan önce, Güney eyaletleri 1850’deki Kaçak Köle Yasası ve Dred Scott v. Sandford kararıyla ulusal düzeyde köleliğin uygulanmasında ve uzatılmasında federal yetkileri kullandılar. [91] Ayrılmaya zorlayan grup genellikle devletlerin haklarını ihlal etti. Federal hükümette kölelik yanlısı grupların aşırı temsil edilmesi nedeniyle, birçok Kuzeyli, hatta kölelik karşıtı olmayanlar, Köle Gücü komplosunun korkusundan korktular. [91] Bazı Kuzey devletleri Kaçak Köle Yasası’nın uygulanmasına direndi. Tarihçi Eric Foner, eylemin “Kuzey’de daha fazla muhalefet uyandırmak için tasarlanmadığını” belirtti. Çok sayıda eyalet ve yerel yasayı ve yasal prosedürü geçersiz tuttu ve tek tek vatandaşlara, çağrıldığında kaçakları yakalamada yardım etmelerine ‘komuta etti’.” “Köle sahipleri açısından, devletlerin haklarına olan duyarlılığı kesinlikle ortaya açıklamadı.” diye devam ediyor. [87] Tarihçi Paul Finkelman’a göre “güney eyaletleri çoğunlukla kuzey eyaletlerinin devletlerinin haklarını savunduklarından ve ulusal hükümetin bu kuzey iddialarına karşı koyabilecek kadar güçlü olmadığından şikayet ettiler.” [88] Konfederasyon anayasası ayrıca tüm Konfederasyon eyaletlerinde ve talep edilen bölgelerde köleliğin yasal olmasını “federal olarak” gerektiriyordu. [86] [92]
Kesitçilik
Kesitçilik, Kuzey ve Güney’in farklı ekonomilerinden, sosyal yapısından, geleneklerinden ve siyasi değerlerinden kaynaklanan bir durum. Bölgesel gerilimler 1812 Savaşı sırasında ortaya çıktı ve bu da Kuzey’in endüstriyel Kuzey’i orantısız bir şekilde etkileyen bir dış ticaret ambargosundan memnuniyetsizliğini, Beşte Üçünün Uzlaşması, Kuzey gücünün yeni devletler tarafından seyreltilmesi ve güney başkanlarının art arda gelmesiyle sonuçlanan Hartford Konvansiyonu ile sonuçlandı. Bölümsellik, 1800 ve 1860 yılları arasında köleliği varoluştan çıkaran, sanayileştiren, kentleştiren ve müreffeh çiftlikler inşa eden Kuzey olarak istikrarlı bir şekilde artarken, derin Güney, yoksul beyazlar için geçim tarımı ile birlikte köle emeğine dayalı plantasyon tarımı üzerine yoğunlaştı. 1840’larda ve 1850’lerde köleliği kabul etme meselesi (köle sahibi piskoposları ve misyonerleri reddetme kisvesi altında) ülkenin en büyük dini mezheplerini (Metodist, Baptist ve Presbiteryen kiliseleri) ayrı Kuzey ve Güney mezheplerine böldü.
Tarihçiler, esas olarak endüstriyel Kuzey ile ağırlıklı olarak tarımsal Güney arasındaki ekonomik farklılıkların savaşa neden olup olmadığını tartıştılar. Tarihçilerin çoğu şimdi tarihçi Charles A. Beard’ın 1920’lerdeki ekonomik determinizmine katılmıyor ve Kuzey ve Güney ekonomilerinin büyük ölçüde tamamlayıcı olduğunu vurguluyor. Sosyal açıdan farklı olsa da, bölümler ekonomik olarak birbirlerine fayda sağladılar.
Korumacılık
Köle sahipleri, mekanizasyon olmadan düşük maliyetli el işçiliğini tercih etti. Kuzey üretim çıkarları tarifeleri ve korumacılığı desteklerken, Güneyli ekiciler serbest ticaret talep etti. [98] Güneyliler tarafından kontrol edilen Kongre’deki Demokratlar, tarife yasalarını 1830’larda, 1840’larda ve 1850’lerde yazdılar ve 1857 oranlarının 1816’dan bu yana en düşük oran olması için oranları düşürmeye devam ettiler. Cumhuriyetçiler 1860 seçimlerinde tarifelerin artırılması çağrısında bulundular. Artışlar ancak 1861’de Güneylilerin Kongre’deki koltuklarından istifa etmesinden sonra yürürlüğe girdi. [99] [100] Tarife sorunu Kuzey’in şikayetiydi. Ancak, neo-Konfederasyon yazarları[kim?] bunu Güneyli bir şikayet olarak iddia ettiler. 1860-61’de ayrılmanın başını çekmek için uzlaşma öneren grupların hiçbiri tarife sorununu gündeme getirmişten çıkarmadı. [101] Kuzey ve Güney’in broşürleri tarifeden nadiren bahsederdi. [102]
Milliyetçilik ve onur
Marais des Cygnes kölelik karşıtı Kansan katliamı, 19 Mayıs 1858
19. yüzyılın başlarında Andrew Jackson ve Daniel Webster gibi ünlü sözcülerle milliyetçilik güçlü bir güçtü. Pratik olarak tüm Kuzeyliler Birliği desteklerken, Güneyliler ABD’nin tamamına (“Güney İttihatçılar” olarak adlandırılır) sadık olanlar ile öncelikle Güney bölgesine ve ardından Konfederasyona sadık olanlar arasında bölündü. [103]
Güneyli kolektif onura yönelik algılanan hakaretler arasında Tom Amca’nın Kulübesi’nin muazzam popülaritesi[104] ve kölelerin 1859’da isyanını kışkırtmaya çalışırken lağvedici John Brown’un eylemleri yer aldı.
Güney güney milliyetçiliğine doğru ilerlerken, Kuzey’deki liderler de daha ulusal görüşlü hale geliyordu ve Birliği bölme fikrini reddettiler. 1860’daki Cumhuriyetçi ulusal seçim platformu, Cumhuriyetçilerin disunion’u ihanet olarak gördükleri ve buna müsamaha göstermeyecekleri konusunda uyardı. Güney uyarıları dikkate almadı; Güneyliler, Kuzey’in Birliği bir arada tutmak için ne kadar ateşli bir şekilde savaşacağının farkında değildi.
Lincoln’ün seçimi
Ana madde: 1860 ABD başkanlık seçimleri
Orta yaşlı adam
1860’ta Abraham Lincoln
Kasım 1860’ta Abraham Lincoln’ün seçilmesi ayrılmanın son tetikleyicisiydi. [108] Corwin Değişikliği ve Crittenden Uzlaşması da dahil olmak üzere uzlaşma çabaları başarısız oldu. Güneyli liderler Lincoln’ün köleliğin genişlemesini durduracağından ve onu yok olma yolunda ilerleyeceğinden korkuyordu. Temsilciler Meclisi’nde zaten azınlık haline gelen köle devletleri, giderek güçlenen Kuzey’e karşı Senato ve Seçim Koleji’nde sürekli azınlık olarak bir gelecekle karşı karşıyaydı. Lincoln Mart 1861’de göreve gelmeden önce, yedi köle devleti ayrılmalarını ilan etmiş ve Konfederasyon’u kurmak için bir araya gelmişti.
Lincoln’e göre, Amerikan halkı bir cumhuriyeti kurma ve yönetmede başarılı olduğunu göstermişti, ancak üçüncü bir zorluk, halkın oylarına dayanan bir cumhuriyeti, onu devirme girişimine karşı koruyarak ulusla karşı karşıya geldi. [109]
Savaşın patlak verine
Ayrılık krizi
Lincoln’ün seçilmesi, Güney Carolina meclisini ayrılmayı düşünmek için bir eyalet kongresine çağırmaya kışkırttı. Savaştan önce, Güney Carolina, bir eyaletin federal yasaları geçersiz kılma ve hatta ABD’den ayrılma hakkına sahip olduğu fikrini ilerletmek için diğer tüm Güney eyaletlerinden daha fazlasını yaptı. Sözleşme, 20 Aralık 1860’ta oybirliğiyle ayrılmayı kabul etti ve ayrılma bildirgesini kabul etti. Güney’deki köle sahipleri için devletlerin haklarını savundu, ancak Kuzey eyaletlerinin Anayasa uyarır federal yükümlülüklerini yerine getirmediğini iddia ederek, Kaçak Köle Yasası’na muhalefet şeklinde devletlerin Kuzey’deki hakları hakkında bir şikayet içeriyordu. Mississippi, Florida, Alabama, Georgia, Louisiana ve Teksas’ın “pamuk eyaletleri” ocak ve şubat 1861’de ayrıldı.
Gazete ekstra büyük metinde, “Birlik Feshedildi”
Charleston Mercury tarafından yayınlanan ilk ayrılık baskısı, 20 Aralık 1860
Tek tek devletlerin geçtiği ayrılık yönetmelikleri arasında, teksas, Alabama ve Virginia olmak üzere üç devlet, Kuzeyli lağvedicilerin ellerindeki “kölelik devletlerinin” içinde bulunduğu durumdan özellikle bahsettiler. Geri kalanlar kölelik meselesinden bahsetmiyor ve genellikle yasama organları tarafından bağların dağılmasının kısa duyuruları. [111] Bununla birlikte, en az dört eyalet -Güney Carolina,[112] Mississippi,[113] Georgia,[114] ve Texas[115]) da ayrılma nedenlerinin uzun ve ayrıntılı açıklamalarını geçirdi ve bunların hepsi de suçu köleliği kaldırma hareketine ve hareketin Kuzey eyaletlerinin siyaseti üzerindeki etkisine attı. Güney eyaletleri, Anayasa’nın Kaçak Köle Maddesi nedeniyle köle tutmanın anayasal bir hak olduğuna inanıyordu. Bu eyaletler 4 Şubat 1861’de Amerika Konfederasyon Devletleri adında yeni bir federal hükümet kurmayı kabul ettiler. [116] Görev süresi 4 Mart 1861’de sona eren giden Başkan James Buchanan’ın çok az direnişiyle federal fortların ve kendi sınırları içindeki diğer mülklerin kontrolünü ele geçirdiler. Buchanan, Dred Scott kararının Güney’in ayrılma için bir nedeni olmadığının kanıtı olduğunu ve Birliğin “sürekli olmasını amaçladığını” ancak “bir Devleti Birlik’te kalmaya zorlamak için silah zorlanmasıyla iktidarın” “Kongre’ye verilen numaralandırılmış yetkiler” arasında olmadığını söyledi. Abd Ordusunun dörtte biri – Teksas’taki tüm garnizon – Şubat 1861’de, daha sonra Konfederasyona katılan komutanı General David E. Twiggs tarafından devlet kuvvetlerine teslim edildi.
Güneyliler Senato ve Meclis’teki koltuklarından istifa ederken, Cumhuriyetçiler savaştan önce Güneyli senatörler tarafından engellenen projeleri geçirebildiler. Bunlar arasında Morrill Tarifesi, arazi hibe kolejleri (Morrill Yasası), Homestead Yasası, kıtalararası demiryolu (Pasifik Demiryolu Yasası),[119] Ulusal Banka Yasası, 1862’deki Yasal İhale Yasası ile Amerika Birleşik Devletleri Notları’nın yetkilendirilmesi ve Columbia Bölgesi’nde köleliğin sona ermesi yer aldı. 1861 Gelir Yasası, savaşın finansmanına yardımcı olmak için gelir vergisini getirdi. [120]
18 Aralık 1860’ta Crittenden Uzlaşması, missouri uzlaşma hattının güneye garanti verirken hattın kuzeyindeki topraklarda köleliği anayasal olarak yasaklayarak yeniden kurulması önerildi. Bu uzlaşmanın kabulü muhtemelen Güney Carolina dışındaki her Güney eyaletinin ayrılmasını önleyecekti, ancak Lincoln ve Cumhuriyetçiler bunu reddetti. [121] [daha iyi kaynak gerekli] Daha sonra uzlaşma konusunda ulusal bir referandum yapılması önerildi. Cumhuriyetçiler bu fikri bir kez daha reddetse de, hem Kuzeylilerin hem de Güneylilerin çoğunluğu büyük olasılıkla lehte oy kullanmış olacaklardı. [122] [daha iyi kaynak gerekli] Savaş öncesi Şubat 1861 Barış Konferansı Washington’da toplanarak Crittenden uzlaşmasına benzer bir çözüm önerdi; Kongre tarafından reddedildi. Cumhuriyetçiler köleliğe olduğu yerde müdahale etmemek için alternatif bir uzlaşma önerdiler, ancak Güney bunu yetersiz olarak kabul etti. Bununla birlikte, geri kalan sekiz köle devleti, Virginia’nın 4 Nisan 1861’deki birinci ayrılıkçı kongresinde ikiye karşı hiç oy kullanmamasının ardından Konfederasyona katılma çağrılarını reddetti. [123]
4 Mart 1861’de Abraham Lincoln başkan olarak yemin etti. Açılış konuşmasında, Anayasa’nın konfederasyon ve daimi birliğin önceki maddelerinden daha mükemmel bir birlik olduğunu, bağlayıcı bir sözleşme olduğunu savundu ve herhangi bir ayrılmayı “yasal olarak geçersiz” olarak nitelendirdi. Güney eyaletlerini işgal etmek gibi bir niyeti de yoktu, köleliği var olduğu yerde sona erdirmek niyetinde de değildi, ancak Federal mülke sahip olmak için güç kullanacağını söyledi. Hükümet postaneleri kurtarmak için hiçbir hamlede bulunamaz ve direnilirse posta teslimatı eyalet hatlarında sona erecek. Nerede
Sınır devletlerinin tutumu
ABD Ayrılık haritası. Birlik Konfederasyona karşı.
Birlik devletleri
Köleliğe izin vermeyen birlik bölgeleri
Sınır Birliği devletleri, köleliğe izin veriyor
(Bu eyaletlerden biri olan Batı Virginia 1863’te kuruldu)
Konfederasyon devletleri
Savaşın başlangıcında köleliğe izin veren (Konfederasyon tarafından talep edilen) ancak köleliğin 1862’de ABD tarafından yasaklandığı birlik bölgeleri
Maryland, Delaware, Missouri ve Kentucky, hem ayrılmaya hem de Güney’i zorlamaya karşı olan köle devletleriydi. Batı Virginia daha sonra Virginia’dan ayrıldıktan ve 1863’te Birliğin bir eyaleti olduktan sonra ek bir sınır devleti olarak onlara katıldı.
Maryland’in toprakları Amerika Birleşik Devletleri’nin başkenti Washington D.C’ı kuşattı ve kuzeyden kesebilirdi. [133] Baltimore’da ordu karşıtı ayaklanmalara ve köprülerin yakılmasına göz yumulan çok sayıda Lincoln karşıtı yetkili vardı, her ikisi de askerlerin Güney’e geçişini engellemeyi amaçlıyordu. Maryland’in meclisi ezici bir çoğunlukla (53-13) Birlik’te kalmak için oy kullandı, ancak güney komşularıyla olan düşmanlıklarını da reddetti ve Maryland’in demiryolu hatlarının savaş için kullanılmasını önlemek için kapatılması yönünde oy kullandı. [134] Lincoln, sıkıyönetim kurarak ve Maryland’deki Habeas Corpus’u tek taraflı olarak askıya alarak ve Kuzey’den milis birlikleri göndererek yanıt verdi. [135] Lincoln, maryland genel kurul üyelerinin 1/3’ü yeniden toplanmışken tutuklanması da dahil olmak üzere birçok önemli kişiyi ele geçirerek Maryland ve Columbia Bölgesi’nin kontrolünü hızla ele geçirdi. [134] [136] Maryland doğumlu ABD Yüksek Mahkemesi Baş Yargıcı Roger Taney’in habeas corpus’u (Ex parte Merryman) sadece Kongre’nin (başkan değil) askıya alabileceğine dair kararını görmezden gelerek hepsi yargılanmadan tutuldu. Federal birlikler, Francis Scott Key’in torunu baltimore gazetesinin önde gelen editörlerinden Frank Key Howard’ı, Lincoln’ü Yüksek Mahkeme BaşYargıç’ın kararını görmezden geldiği için bir başyazıda eleştirdikten sonra hapsetti.
Missouri’de, seçilmiş bir ayrılık kongresi Birlik içinde kalmak için kararlı bir şekilde oy kullandı. Konfederasyon yanlısı Vali Claiborne F. Jackson eyalet milislerini çağırdığında, valiyi ve Eyalet Muhafızlarının geri kalanını eyaletin güneybatı köşesine kadar kovalayan General Nathaniel Lyon yönetimindeki federal güçler tarafından saldırıya uğradı (ayrıca bkz: Missouri’nin ayrılması). Ortaya çıkan boşlukta, ayrılma konvansiyonu yeniden toplanmış ve Missouri’nin İttihatçı geçici hükümeti olarak iktidara geldi. [138]
Kentucky ayrılmadı; bir süre için kendini tarafsız ilan etti. Konfederasyon güçleri Eylül 1861’de devlete girdiğinde, tarafsızlık sona erdi ve devlet köleliği sürdürürken Birlik statüsünü yeniden teyit etti. 1861’de Konfederasyon güçleri tarafından yapılan kısa bir işgal sırasında, Konfederasyon sempatizanları bir ayrılık kongresi düzenlediler, kentucky’nin gölge Konfederasyon Hükümetini kurdular, bir valinin açılışını yaptı ve Konfederasyon’dan tanındı. Yargı yetkisi sadece Commonwealth’teki Konfederasyon savaş hatlarına kadar uzandı ve Ekim 1862’den sonra temelli sürgüne gitti.
Virginia’nın ayrılmasından sonra, Wheeling’deki İttihatçı bir hükümet, 24 Ekim 1861’de 48 ilçeden yeni bir eyalet oluşturma yönetmeliğini oylamasını istedi. Yüzde 34’lik bir seçmen katılımı eyaletlik yasa tasarısını onayladı (yüzde 96’sını onaylıyor). [140] Yeni eyalete 24 ayrılıkçı ilçe dahil edildive devam eden gerilla savaşı savaşın büyük bir kısmı için yaklaşık 40.000 Federal askerle çatışmaya girdi.Kongre, 20 Haziran 1863’te Batı Virginia’yı Birliğe kabul etti. Batı Virginia hem Konfederasyona hem de Birliğe yaklaşık 20.000-22.000 asker sağladı.
Doğu Tennessee’de bir İttihatçı ayrılma girişimi gerçekleşti, ancak Birliğe sadık olduğundan şüphelenilen 3.000’den fazla adamı tutuklayan Konfederasyon tarafından bastırıldı. Yargılanmadan tutuldular.
Savaşın genel özellikleri
İç Savaş, savaşın vahşiliği ve sıklığı ile damgalanan bir yarışmaydı. Dört yıl boyunca, 237 isimlendirilmiş savaş, genellikle acı yoğunlukları ve yüksek kayıpları ile karakterize edilen daha birçok küçük eylem ve çatışma gibi yapıldı. John Keegan, The American Civil War adlı kitabında “Amerikan İç Savaşı şimdiye kadar yapılmış en vahşi savaşlardan birini kanıtlamak içindi” diye yazıyor. Çoğu durumda, coğrafi hedefler olmadan, her iki taraf için tek hedef düşmanın askeriydi. [146]
Seferberlik
İlk yedi eyalet Montgomery’de bir Konfederasyon düzenlemeye başladığında, tüm ABD ordusu 16.000’i aradı. Ancak, Kuzey valileri milislerini harekete geçirmeye başlamıştı. [147] Konfederasyon Kongresi, yeni ulusa Şubat ayı başlarında valiler tarafından gönderilen 100.000 askere kadar yetki verildi. Mayıs ayına gelindiğinde Jefferson Davis bir yıl ya da süre boyunca 100.000 adamı silah altına aldı ve bu abd kongresi tarafından aynı şekilde cevaplandı.
Savaşın ilk yılında, her iki tarafın da etkili bir şekilde eğitebileceğinden ve donatabileceğinden çok daha fazla gönüllüsü vardı. İlk coşku kaybolduktan sonra, her yıl reşit olan ve katılmak isteyen genç erkeklerin kohortlarına güvenmek yeterli değildi. Her iki taraf da gönüllülüğü teşvik etmek veya zorlamak için bir cihaz olarak bir yasa tasarısı (askere alma) kullandı; nispeten az sayıda askere alındı ve servis edildi. Konfederasyon, 18 ila 35 yaş arası genç erkekler için Nisan 1862’de bir yasa tasarısı çıkardı; kölelerin, hükümet yetkililerinin ve din adamlarının gözetmenleri muaftı. [151] ABD Kongresi Temmuz ayında, gönüllülerle kotasını karşılayamadığı bir devlet içinde bir milis taslağına izin vererek takip etti. Avrupalı göçmenler, 177.000’i Almanya’da ve 144.000’i İrlanda’da olmak üzere çok sayıda Birlik Ordusuna katıldı.
İnsanlığa Son İlan Ocak 1863’te yürürlüğe girdiğinde, eski köleler devletler tarafından enerjik bir şekilde işe alındı ve devlet kotalarını karşılamak için kullanıldı. Eyaletler ve yerel topluluklar beyaz gönüllüler için daha yüksek ve daha yüksek nakit bonuslar sundular. Kongre Mart 1863’te yasayı sıkılaştırdı. Taslakta seçilen erkekler yedekler sağlayabilir veya 1864’ün ortalarına kadar işe gidip gelme parası ödeyebilir. Birçok uygun kişi, askere seçilen herkesin maliyetini karşılamak için paralarını birikti. Aileler, hangi adamın askere gitmesi ve hangisinin evde kalması gerektiğini seçmek için yedek hükmü kullandı. Özellikle Katolik bölgelerinde, taslağa karşı çok fazla kaçınma ve aşırı direnç vardı. Temmuz 1863’te New York’ta çıkan isyan taslağı, kentin Demokratik siyasi makinesinin oylarını şişirmek için vatandaş olarak kaydolan İrlandalı göçmenleri içeriyordu, bunun onları taslaktan sorumlu yaptığını fark etmiyordu. [153] Taslak aracılığıyla Birlik için temin edilen 168.649 erkekten 117.986’sını yedekler bıraktı ve sadece 50.663’ü hizmete alındı.
İsyancılar bakarken ateşe bina, “taslak yok” yazan bir tabela tutuyor
1863’te New York’taki askere alma karşıtı ayaklanmalar sırasında bir binaya saldıran isyancılar
Hem Kuzey hem de Güney’de, yasa tasarıları oldukça popüler değildi. Kuzeyde, yaklaşık 120.000 adam askerden kaçtı, çoğu Kanada’ya kaçtı ve 280.000 asker daha savaş sırasında firar etti. [155] En az 100.000 Güneyli firar etti, yani yaklaşık yüzde 10’ları; Güney firarı yüksekti, çünkü 1991’de bir tarihçiye göre, son derece yerelleştirilmiş Güney kimliği, birçok Güneyli erkeğin savaşın sonucuna çok az yatırım yaptığı anlamına geliyordu, bireysel askerler yerel bölgelerinin kaderini herhangi bir büyük idealden daha fazla önemsiyorlardı. [156] Kuzey’de, “ödül atlayıcıları” cömert bonusu almak için askere yazıldılar, terk edildiler, sonra ikinci bir bonus için tekrar kaydolmak için farklı bir isimle ikinci bir işe alım istasyonuna geri döndüler; 141’i yakalanarak idam edildi.
1860’taki küçük bir sınır gücünden, Birlik ve Konfederasyon orduları birkaç yıl içinde “dünyanın en büyük ve en verimli orduları” haline gelmişti. O zamanki bazı Avrupalı gözlemciler onları amatör ve profesyonelce olarak reddettiler, ancak İngiliz tarihçi John Keegan, her birinin zamanın Fransız, Prusyalı ve Rus ordularını yendiği ve Atlantik olmadan hiçbirini yenilgiyle tehdit edeceği sonucuna vardı.
Mahkum
Ana madde: Amerikan İç Savaşı esir kampları
İç savaşın başlangıcında, şartlı tahliye sistemi işletildi. Esirler resmi olarak değiş tokuş edilene kadar savaşmama konusunda anlaştılar. Bu arada orduları tarafından yönetilen kamplarda tutuldular. Paraları ödendi, ancak herhangi bir askeri görev yapmalarına izin verilmedi. [160] Değişim sistemi 1863’te Konfederasyon’un siyahi mahkumları değiştirmeyi reddetmesiyle çöktü. Bundan sonra, 409.000 savaş esirinin yaklaşık 56.000’i savaş sırasında hapishanelerde öldü ve bu da çatışmalardaki ölümlerin yaklaşık yüzde 10’unu oluşturdu. [161]
Kadınlar
Ayrıca bakınız: Askeriyedeki kadınlar § Amerika Birleşik Devletleri; ve Amerika Birleşik Devletleri’nde savaştaki kadınların zaman çizelgesi, 1945 öncesi
Tarihçi Elizabeth D. Leonard, çeşitli tahminlere göre, beş yüz ila bin kadının savaşın her iki tarafında da asker kılığına girerek asker olarak askere yazıldığı yazıyor. [162]: 165, 310–311 Kadınlar ayrıca casus, direniş aktivisti, hemşire ve hastane personeli olarak görev yaptı. [162]: 240 Kadın, Union hastane gemisi Red Rover’da görev yaptı ve sahra hastanelerinde Birlik ve Konfederasyon birliklerine hizmet verdi.
Onur Madalyası alan tek kadın olan Mary Edwards Walker, Birlik Ordusu’nda görev yaptı ve savaş sırasında yaralıları tedavi etme çabaları nedeniyle madalya verildi. Adı Ordu Madalyası’ndan silindi.
Modern donanma gelişiyor
Deniz savaşının gravürleri
Nehirlerdeki çatışmalar, deniz mayınları ve ateş salları tarafından karmaşık hale gelen ironclads, cottonclads, gunboats ve rams’ların meleleriydi.
İç Savaş, sanayi devriminin ilk aşamalarında meydana geldi. Bu süre zarfında birçok deniz yeniliği ortaya çıktı, özellikle ironclad savaş gemisinin ortaya çıkışı. Konfederasyon, Birliğin deniz üstünlüğüyle karşılaşmak veya eşleştirmek zorunda olduklarını bilerek, yirmi altı demirkol ve yüzer pil de dahil olmak üzere 130’dan fazla gemi inşa ederek veya dönüştürerek Birlik ablukasına yanıt vermesiyle başladı. Bunların sadece yarısı aktif hizmet gördü. Birçoğu, tehdit ettikleri her yerde Birlik filoları arasında “koç ateşi” yaratan koç yaylarıyla donatılmıştı. Ama ezici Birlik üstünlüğü ve Birliğin demirli savaş gemileri karşısında başarısız oldular.
Arka planda batan gemilerle ön planda kara savaşı sahnesi ve deniz savaşının boyanması
Monitör ve Merrimack arasındaki savaş
Mississippi’den gelen okyanusa giden savaş gemilerine ek olarak, Birlik Donanması timberclads, tinclads ve zırhlı gambotlar kullandı. Kahire, Illinois ve St. Louis’deki tersaneler eylem için yeni tekneler veya modifiye buharlı tekneler inşa etti.
Konfederasyon, tatmin edici bir şekilde çalışmayan CSS Hunley denizaltısını[172] ve batık bir Birlik gemisi olan Merrimack’i yeniden inşa etmeye dayanan bir ironclad gemisi olan CSS Virginia’yı inşa etmeyi denedi. İlk atasında, 8 Mart 1862’de Virginia, Birliğin ahşap filosuna önemli zarar verdi, ancak ertesi gün ilk Union ironclad, USS Monitor, Chesapeake Körfezi’nde meydan okumaya geldi. Ortaya çıkan üç saatlik Hampton Roads Savaşı berabere bitti, ancak ironcladların etkili savaş gemileri olduğunu kanıtladı. [173] Savaştan kısa bir süre sonra Konfederasyon, yakalanmasını önlemek için Virginia’yı batırmak zorunda kalırken, Birlik Monitörün birçok kopyasını inşa etti. Etkili savaş gemileri inşa etmek için teknoloji ve altyapıdan yoksun olan Konfederasyon, büyük Britanya’dan savaş gemileri elde etmeye çalıştı. Ancak, bu başarısız oldu, çünkü Büyük Britanya’nın çok daha güçlü bir düşmanla savaşta olan bir ulusa savaş gemisi satmak gibi bir ilgisi yoktu ve bunu yapmak ABD ile ilişkileri bozabilir[174]
Sendika ablukası
Ana madde: Sendika ablukası
Güneyin bir yılanla çevrili çizgi film haritası.
General Scott’ın “Anaconda Planı” 1861. Deniz ablukasını sıkılaştıran, isyancıları Mississippi Nehri boyunca Missouri’den çıkmaya zorlayan Kentucky Sendikacıları, Georgia’da resmedilen boş pamuk endüstrisi çitlere oturuyor.
1861’in başlarında General Winfield Scott, savaşı mümkün olduğunca az kan dökerek kazanmak için Anaconda Planı’nı tasarlamıştı. [175] Scott, ana limanların Birlik ablukasının Konfederasyon ekonomisini zayıflatacağını savundu. Lincoln planın bazı kısımlarını kabul etti, ancak Scott’ın 90 günlük gönüllüler konusundaki uyarısını reddetti. Ancak kamuoyu Richmond’ı ele geçirmek için ordunun derhal saldırmasını talep etti.
Nisan 1861’de Lincoln, tüm Güney limanlarının Birlik ablukasını ilan etti; ticari gemiler sigorta alamadı ve düzenli trafik sona erdi. Güney, abluka etkili olmadan önce 1861’de pamuk ihracatına ambargo uygulama konusunda hata yaptı; Hatayı fark ettikleri zaman artık çok geçti. “Kral Pamuk” ölmüştü, çünkü Güney pamuğunun yüzde 10’undan daha azını ihraç edebilirdi. Abluka, new orleans, mobile ve charleston başta olmak üzere neredeyse tüm pamuğu hareket ettirmiş raylı sistemlerle on Konfederasyon limanını kapattı. Haziran 1861’e gelindiğinde, savaş gemileri başlıca Güney limanları açıklarında konuşlandı ve bir yıl sonra yaklaşık 300 gemi hizmete girdi.
Abluka koşucuları
Ana madde: Amerikan İç Savaşı’nın abluka koşucuları
Savaş sırasında limandaki gemilerin panoramik görünümü
Dokuz Birlik ironclads gunline. Charleston açıklarında Güney Atlantik Abluka Filosu. Tüm büyük limanların sürekli ablukası, North’un ezici savaş üretimiyle sürdürüldü.
Konfederasyonlar savaşı askeri malzeme sıkıntısı içinde ve tarımcı Güney’in sağlayamadığı büyük miktarda silaha ihtiyaç duyarak başladı. Endüstriyel Kuzey’deki silah imalatları silah ambargosu ile kısıtlandı, silah sevkiyatının Güney’e gitmelerini engelliyor ve mevcut ve gelecekteki tüm sözleşmeleri sona erdiriyor. Konfederasyon daha sonra muazzam askeri ihtiyaçları için yabancı kaynaklara baktı ve Konfederasyon için ajan olarak hareket eden, onları İngiltere’nin birçok silah üretimine bağlayan ve nihayetinde Konfederasyon’un ana silah kaynağı haline gelen S. Isaac, Campbell & Company ve İngiltere’deki London Armoury Company gibi finansörleri ve şirketleri aradı.
Kolları Konfederasyona güvenli bir şekilde götürmek için İngiliz yatırımcılar, yüksek fiyatlı pamuk karşılığında Bermuda, Küba ve Bahamalar aracılığıyla İngiltere’den getirilen silah ve malzemeleri takas eden küçük, hızlı, buharlı abluka koşucuları inşa ettiler. Gemilerin çoğu hafifti ve hız için tasarlandı ve İngiltere’ye sadece nispeten az miktarda pamuk taşıyabiliyordu. [180] Birlik Donanması bir blocka ele geçirince
Savaş
İlk son derece görünür savaşlardan birinde, Temmuz 1861’de, Washington yakınlarında General P. G. T. Beauregard liderliğindeki Konfederasyon kuvvetlerine Tümgeneral Irvin McDowell komutasındaki Birlik birlikleri tarafından yapılan bir yürüyüş, Boğa Koşusu’nun birinci savaşında (Birinci Manassas olarak da bilinir) püskürtüldü.
Askeri üniformalı büyük sakallı orta yaşlı adam
“Stonewall” Jackson, Bull Run’da lakabını aldı.
Birlik ilk başta üstünlük sağladı, neredeyse savunma pozisyonundaki konfederasyon kuvvetlerini arbedeye itti, ancak Joseph E. Johnston yönetimindeki Konfederasyon takviyeleri Shenandoah Vadisi’nden demiryolu ile geldi ve savaşın seyri hızla değişti. Virginia Askeri Enstitüsü’nden nispeten bilinmeyen tuğgeneral Thomas J. Jackson yönetimindeki Virginialılardan oluşan bir tugay, Jackson’ın ünlü lakabı “Stonewall”u almasıyla sonuçlanan yerini korudu.
Bıyıklı ve askeri üniformalı adam, Napolyon pozu veriyor
George McClellan
Başkan Lincoln’ün saldırı operasyonlarına başlaması için güçlü bir çağrıda bulunan McClellan, 1862 baharında Richmond’un güneydoğusundaki York Nehri ile James Nehri arasındaki yarımada yoluyla Virginia’ya saldırdı. McClellan’ın ordusu Yarımada Seferi’nde Richmond kapılarına ulaştı[197][198][199]
Ayrıca 1862 baharında, Shenandoah Vadisi’nde Stonewall Jackson, Vadi Seferi’ni yönetti. İç hatlarda cüretkarlık ve hızlı, öngörülemeyen hareketler kullanan Jackson’ın 17.000 adamı, 48 günde 646 mil (1.040 km) yürüdü ve Nathaniel P. Banks ve John C. Fremont’unkiler de dahil olmak üzere üç Birlik ordularını (52.000 adam) başarıyla devreye sokarak Richmond’a karşı Birlik saldırısını güçlendirmelerini önledi. Jackson’ın adamlarının hızlılığı onlara “ayak süvarileri” lakabını kazandırdı.
Johnston, Seven Pines Savaşı’nda McClellan’ın ilerleyişini durdurdu, ancak savaşta yaralandı ve Robert E. Lee komuta pozisyonunu aldı. General Lee ve üst düzey astları James Longstreet ve Stonewall Jackson, Yedi Gün Savaşları’nda McClellan’ı yendi ve geri çekilmeye zorladı. [200]
İkinci Boğa Koşusu’nun da yer aldığı Kuzey Virginia Seferi, Güney için bir zaferle daha sonuçlandı. [201] McClellan, General Halleck’in John Pope’un Virginia Birlik Ordusu’na takviye kuvvet gönderme emrine direndi ve bu da Lee’nin Konfederasyonlarının birleşik düşman birliklerinin iki katını yenmesini kolaylaştırdı.
Savaş alanı sahnesinin boyanıyor
Antietam Savaşı, İç Savaş’ın en ölümcül tek günlük savaşı.
İkinci Boğa Koşusu’ndan cesaret alan Konfederasyon, Maryland Seferi ile Kuzey’i ilk kez işgal etti. General Lee, 5 Eylül’de Potomac Nehri üzerinden Maryland’e 45.000 Kuzey Virginia Ordusu mensubunu götürdü. Lincoln daha sonra Pope’un askerlerini McClellan’a geri döndürerek geri döndürd. McClellan ve Lee, 17 Eylül 1862’de Sharpsburg, Maryland yakınlarındaki Antietam Savaşı’nda savaştılar, bu Abd askeri tarihinin en kanlı tek günü. [200] [202] Lee’nin ordusu sonunda kontrol etti, McClellan onu yok edemeden Virginia’ya döndü. Antietam, Lee’nin Kuzey’i işgalini durdurduğu ve Lincoln’e Azil Bildirisi’ni duyurması için bir fırsat sağladığı için birlik zaferi olarak kabul edilir. [203]
Temkinli McClellan Antietam’ı takip etmeyi başaramayınca yerine Tümgeneral Ambrose Burnside getirildi. Burnside, 13 Aralık 1862’de Fredericksburg Savaşı’nda[204] yenildi ve Marye’s Heights’a karşı tekrarlanan beyhude cephe saldırıları sırasında 12.000’den fazla Birlik askeri öldü veya yaralandı. Savaştan sonra Burnside’ın yerine Tümgeneral Joseph Hooker getirildi.
Terk edilmiş tüfekler ve ölü adamlarla siper
Marye’s Heights’ta konfederasyon ölüleri istila etti, ertesi gün işgal altında 4 Mayıs 1863
Hooker da Lee’nin ordusunu yenemediğini kanıtladı; Konfederasyonları ikiye karşı bir oranında geride olmasına rağmen, Şansölyesville Seferi etkisiz kaldı ve Mayıs 1863’te Chancellorsville Savaşı’nda küçük düşürüldü. [205] Chancellorsville, Lee’nin “mükemmel savaşı” olarak bilinir, çünkü ordusunu çok daha büyük bir düşman gücünün huzurunda bölmeye yönelik riskli kararı önemli bir Konfederasyon zaferiyle sonuçlandı. General Stonewall Jackson savaş sırasında kazara dost ateşiyle kolundan vuruldu ve daha sonra komplikasyonlardan öldü. [206] Lee ünlü bir şekilde şöyle dedi: “Sol kolunu kaybetti, ama ben sağ kolumu kaybettim.”
Savaşın en şiddetli savaşı ve İç Savaşın ikinci kanlı günü, Lee’nin Chancellorsville’deki Birlik pozisyonuna karşı birden fazla saldırı başlatmasıyla 3 Mayıs’ta gerçekleşti. Aynı gün, John Sedgwick Rappahannock Nehri boyunca ilerledi, Fredericksburg İkinci Savaşı’nda Marye’s Heights’ta küçük Konfederasyon gücünü yendi ve sonra batıya taşındı. Konfederasyonlar Salem Kilisesi Savaşı’nda başarılı bir erteleme eylemi yaptı.
Trans-Mississippi tiyatrosu
Daha fazla bilgi: Amerikan İç Savaşı Trans-Mississippi Tiyatrosu
Arka plan
Trans-Mississippi tiyatrosu, Pasifik Okyanusu’na kıyısı olan bölgeler dahil olmak üzere Mississippi Nehri’nin batısındaki askeri operasyonları ifade eder.
Savaş
Nathaniel Lyon, St. Louis rıhtımlarını ve cephaneliğini güvence altına aldı, Birlik güçlerinin Missouri Konfederasyon güçlerini ve hükümetini kovmasına yol açtı. [218]
Trans-Mississippi tiyatrosunun ilk savaşı Wilson’s Creek Savaşı’ydı. Konfederasyonlar, Pea Ridge Savaşı’nın bir sonucu olarak savaşın başlarında Missouri’den sürüldüler. [219]
Kapsamlı gerilla savaşı, Konfederasyon’un Birlik kontrolüne meydan okuyabilecek düzenli orduları destekleyecek asker ve lojistikte olmaması nedeniyle Trans-Mississippi bölgesini karakterize etti. [220] Quantrill’s Raiders gibi gezen Konfederasyon grupları kırsal alanda terör estirerek hem askeri tesisleri hem de sivil yerleşimleri vurdular. [221] “Özgürlük Oğulları” ve “Amerikan Şövalyeleri Nişanı” Birlik yanlısı insanlara, seçilmiş ofis sahiplerine ve silahsız üniformalı askerlere saldırdı. Bu partizanlar, bütün bir birlik piyade tümeni devreye girene kadar Missouri eyaletinden tamamen sürülemediler. 1864’e gelindiğinde, bu şiddet faaliyetleri Lincoln’ün yeniden seçilmesine karşı örgütlenen ülke çapındaki savaş karşıtı harekete zarar verdi. Missouri sadece Birlik’te kalmakla kalmadı, Lincoln yeniden seçilmek için oyların yüzde 70’ini aldı. [222]
Missouri’nin güneyinde ve batısında çok sayıda küçük ölçekli askeri eylem, Birlik için Hint Topraklarını ve New Mexico Topraklarını kontrol etmeye çalıştı. Glorieta Geçidi Savaşı, New Mexico Seferi’nin belirleyici savaşıydı. Birlik, 1862’de New Mexico’ya konfederasyon akınlarını püskürtt ve sürgündeki Arizona hükümeti Teksas’a çekildi. Hindistan Topraklarında kabileler içinde iç savaş çıktı. Yaklaşık 12.000 Hint savaşçısı Konfederasyon için ve birlik için daha küçük sayılar için savaştı. [223] En önde gelen Cherokee, teslim olan son Konfederasyon generali Tuğgeneral Stand Watie’ydi. [224]
Vicksburg’un Temmuz 1863’te düşmesinden sonra, Teksas’taki General Kirby Smith, Jefferson Davis tarafından Mississippi Nehri’nin doğusundan daha fazla yardım bekleyemeyeceğini bildirdi. Birlik ordularını yenmek için kaynakları olmamasına rağmen, Tyler’da kendi Kirby Smithdom ekonomisiyle birlikte, Teksas’ta demiryolu inşaatı ve uluslararası kaçakçılık da dahil olmak üzere sanal bir “bağımsız fiefdom” inşa etti. Buna karşılık Birlik, onunla doğrudan çatışmadı. [225] 1864’te Shreveport, Louisiana’yı ele geçirme kampanyası başarısız oldu ve Teksas savaş boyunca Konfederasyon’un elinde kaldı.
Alt Seaboard tiyatrosu
Daha fazla bilgi: Amerikan İç Savaşı’nın Aşağı Sahil Tiyatrosu
Arka plan
Aşağı Sahil tiyatrosu, Güneydoğu kıyı bölgeleri (Alabama, Florida, Louisiana, Mississippi, Güney Carolina ve Teksas) ve Mississippi Nehri’nin güney kısmı (Port Hudson ve güney) yakınında meydana gelen askeri ve deniz operasyonlarını ifade eder. Union Naval faaliyetleri Anaconda Planı tarafından dikte edildi.
Savaş
Savaşın ilk savaşlarından biri Charleston’un güneyindeki Port Royal Sound’da yapıldı. Güney Carolina kıyılarındaki savaşın büyük bir kısmı Charleston’ı ele geçirmek üzerine yoğunlaştı. Charleston’ı ele geçirmeye çalışırken, Birlik ordusu iki yaklaşım denedi; James veya Morris Adaları üzerinde kara yoluyla veya limandan. Ancak, Konfederasyonlar her Birlik saldırısını geri sürmeyi başardılar. Kara saldırılarının en ünlülerinden biri, 54’üncü Massachusetts Piyade Birliği’nin katıldığı İkinci Fort Wagner Savaşı’ydı. Federaller bu savaşta ciddi bir yenilgi aldı ve Konfederasyonlar sadece 175 adam kaybederken 1.500 adam kaybetti.
Georgia sahilindeki Fort Pulaski, Birlik donanması için erken bir hedefti. Port Royal’in ele geçirilmesinin ardından, Yüzbaşı Quincy A. Gillmore komutasındaki mühendis birlikleriyle bir keşif gezisi düzenlendi ve bir Konfederasyon teslim olmaya zorlandı. Birlik ordusu, savaşı onardıktan sonra kaleyi işgal etti.
New Orleans yakalandı.
Nisan 1862’de, Komutan David D. Porter komutasındaki bir Birlik deniz görev gücü, güneyden New Orleans’a nehir yaklaşımını koruyan Forts Jackson ve St. Philip’e saldırdı. Filonun bir kısmı fortları bombalarken, diğer gemiler nehirdeki tıkanıklıkları kırmaya zorladı ve filonun geri kalanının nehrin yukarısında buharla şehre inmelerini sağladı. Tümgeneral Benjamin Butler komutasındaki bir Birlik ordusu, fortların yakınına indi ve teslim olmak zorunda kaldı. Butler’ın Tartışmalı New Orleans komutası ona “Canavar” lakabını kazandırdı.
Ertesi yıl, Tümgeneral Nathaniel P. Banks komutasındaki Körfez Birlik Ordusu, ABD askeri tarihindeki en uzun kuşatma olan Yaklaşık sekiz hafta boyunca Port Hudson’ı kuşattı. Konfederasyonlar Bayou Teche Seferi ile savunmaya çalıştılar ancak Vicksburg’dan sonra teslim oldular. Bu iki teslimiyet, Birlik’e tüm Mississippi’nin kontrolünü verdi.
Florida’da birkaç küçük çatışma yapıldı, ancak büyük savaşlar yapılmadı. En büyüğü 1864 başlarındaKi Olustee Savaşı’ydı.
Pasifik Kıyısı tiyatrosu
Daha fazla bilgi: Amerikan İç Savaşı Pasifik Sahil Tiyatrosu
Pasifik Kıyısı tiyatrosu, Pasifik Okyanusu’nda ve Continental Divide’ın batısındaki eyaletlerde ve bölgelerde askeri operasyonları ifade eder.
Virginia’nın Fethi
William Tecumseh Sherman
1864’ün başında Lincoln, Grant’i tüm Birlik ordularının komutanı yaptı. Grant karargahını Potomac Ordusu ile yaptı ve Batı ordularının çoğunun komutasına Tümgeneral William Tecumseh Sherman’ı koydu. Grant, topyekün savaş kavramını anladı ve Lincoln ve Sherman ile birlikte, sadece Konfederasyon güçlerinin ve ekonomik tabanlarının tamamen yenilgisinin savaşı bitireceğine inanıyordu. [226] Bu, sivilleri öldürmek için değil, grant’in “aksi takdirde ayrılma ve isyanın desteğine giderdi” dediği erzak ve yem alma ve evleri, çiftlikleri ve demiryollarını yok etme konusunda tam bir savaştı. Bu politikanın sonun hızlandırıcılığında önemli bir etkiye sahip olduğuna inanıyorum.” [227] Grant, tüm Konfederasyon’u birden fazla yönden vuracak koordineli bir strateji geliştirdi. General George Meade ve Benjamin Butler’a Richmond yakınlarında Lee’ye karşı harekete geçmeleri emredildi, General Franz Sigel (ve daha sonra Philip Sheridan) Shenandoah Vadisi’ne saldıracak, General Sherman Atlanta’yı ele geçirip denize (Atlantik Okyanusu) yürüyecek, General george Crook ve William W. Averell Batı Virginia’daki demiryolu ikmal hatlarına karşı çalışacaklardı. Ve Tümgeneral Nathaniel P. Banks Mobile, Alabama’yı ele geçirmek içindi. [228]
Ewell’in Mayıs 1864’te Spotsylvania’daki saldırısından ölen bu askerler Grant’in Arazi Seferi’nde Richmond’a ilerlemesini geciktirdi.
Grant’in Overland Kampanyası
Grant’in ordusu, Lee’yi Richmond’ı savunmak için Overland Seferi’ne çıktı ve burada Konfederasyon ordusunu tespit edip yok etmeye çalışacaklardı. Birlik ordusu ilk olarak Lee’yi geçmeye çalıştı ve özellikle Wilderness, Spotsylvania ve Cold Harbor’da çeşitli savaşlar yaptı. Bu savaşlar her iki tarafta da ağır kayıplarla sonuçlandı ve Lee’nin Konfederasyonlarını tekrar tekrar geri çekilmeye zorladı. Sarı Taverna Savaşı’nda Konfederasyonlar Jeb Stuart’ı kaybetti.
Güneyden Lee’yi alt etme girişimi, Bermuda Hundred nehir virajında mahsur kalan Butler’ın altında başarısız oldu. Her savaş, Birlik için önceki generaller altında çektiklerini yansıtan aksiliklerle sonuçlandı, ancak önceki generallerin aksine Grant geri çekilmek yerine savaştı. Grant azimliydi ve Lee’nin Kuzey Virginia Ordusu’na Richmond’a geri dönmesi için baskı yapmaya devam etti. Lee Richmond’a saldırmaya hazırlanırken Grant beklenmedik bir şekilde James Nehri’ni geçmek için güneye döndü ve iki ordunun dokuz aydan fazla bir süre siper savaşına girdiği uzun Petersburg Kuşatması’na başladı. [229]
Philip Sheridan
Sheridan’ın Vadi Kampanyası
Grant sonunda 1864 Vadi Seferleri’nde galip gelecek kadar agresif bir komutan buldu, General Philip Sheridan. Sheridan başlangıçta Eski ABD başkan yardımcısı ve Konfederasyon Generali John C. Breckinridge tarafından Yeni Pazar Savaşı’nda püskürtüldü. Yeni Pazar Savaşı, Konfederasyon’un savaşın son büyük zaferiydi ve genç VMI öğrencilerinin bir suçlamasını içeriyordu. Çabalarını iki katına çıkan Sheridan, Tümgeneral Jubal A’yı yendi. Cedar Creek Savaşı’nda son bir kesin yenilgi de dahil olmak üzere bir dizi savaşın başlarında. Sheridan daha sonra Sherman’ın daha sonra Gürcistan’da kullandığı taktiklere benzer bir strateji olan Shenandoah Vadisi’nin tarım üssünü yok etmeye devam etti. [230]
Sherman’ın Denize Yürüyüşü
“Barışçılar” adlı bir geminin kamarasında konfederasyona katılan dört adamın resmi.
George Peter Alexander Healy’nin yazdığı Peacemakers, Sherman, Grant, Lincoln ve Porter’ı Mart 1865’te River Queen adlı vapurda İç Savaş’ın son haftalarına ilişkin planları tartışırken canlandırıyor. (Tıklatılabilir görüntü— tanımlamak için imleç kullanın.)
Bu arada Sherman, Chattanooga’dan Atlanta’ya manevra yaparak yol boyunca Konfederasyon Generalleri Joseph E. Johnston ve John Bell Hood’u yendi. 2 Eylül 1864’te Atlanta’nın düşüşü Lincoln’ün başkan olarak yeniden seçilmesini garanti etti. [231] Hood, Atlanta bölgesinden ayrılarak Sherman’ın ikmal hatlarını tehdit etti ve Franklin-Nashville Seferi’nde Tennessee’yi işgal etti. Union Maj. General John Schofield Franklin Savaşı’nda Hood’u yendi ve George H. Thomas Nashville Savaşı’nda Hood’a büyük bir yenilgi aldı ve Hood’un ordusunu etkili bir şekilde yok etti.
Atlanta’yı ve erzak üssünü terk eden Sherman’ın ordusu bilinmeyen bir yerle yürüdü ve “Denize Yürüyüş” adlı yürüyüşünde Georgia’daki çiftliklerin yaklaşık yüzde 20’sine atık bıraktı. Aralık 1864’te Savannah, Georgia’da Atlantik Okyanusu’na ulaştı. Sherman’ın ordusunu binlerce özgür köle izledi; Yürüyüş boyunca büyük savaşlar yapılmadı. Sherman, Güney Carolina ve Kuzey Carolina üzerinden kuzeye dönerek Güney’den Konfederasyon Virginia hatlarına yaklaştı ve Lee’nin ordusu üzerindeki baskıyı artırdı.
Konfederasyon Waterloo
Firar ve kayıplardan etkilenen Lee’nin ordusu artık Grant’inkinden çok daha küçüktü. 1 Nisan’daki belirleyici Beş Çatal Savaşı’nda (bazen “Konfederasyon’un Waterloo’su” olarak da adlandırılır) Petersburg’daki Birlik’i kırmaya yönelik son bir Konfederasyon girişimi başarısız oldu. Bu, Birliğin Richmond-Petersburg’u çevreleyen tüm çevreyi kontrol ettiği ve Konfederasyon’dan tamamen kestiği anlamına geliyordu. Başkentin artık kaybolduğunu fark eden Lee, ordusunu boşaltmaya karar verdi. Konfederasyon başkenti, siyah birliklerden oluşan Union XXV Corps’a düştü. Geri kalan Konfederasyon birlikleri Sayler’s Creek’teki yenilgiden sonra batıya kaçtılar.
Konfederasyon teslim oldu
Bu New York Times baş sayfası Lee’nin teslimiyetini kutladı, Grant’in Konfederasyon subaylarının silahlarını ellerinde tutmasına ve Konfederasyon subaylarını ve adamlarını “şartlı tahliye” etmelerine nasıl izin verdiğini özetledi. [235]
Lee’nin 9 Nisan’daki teslim olma haberi, 14 Nisan’da Başkan Lincoln’un vurulmasından sonra 15 Nisan’da bu güney gazetesine (Savannah, Georgia) ulaştı. Makalede Grant’in teslim olma şartları alıntılar yer alıyor.
Başlangıçta, Lee teslim olmayı düşünmüyordu, ancak malzemelerin beklediği Appomattox Court House köyünde yeniden toplanmayı ve ardından savaşa devam etmeyi planlıyordu. Grant, Lee’yi kovaladı ve önüne geçti böylece Lee’nin ordusu Appomattox Court House’a ulaştığında etrafı sarıldı. İlk savaştan sonra Lee, savaşın artık umutsuz olduğuna karar verdi ve 9 Nisan 1865’te Kuzey Virginia Ordusunu McLean House’da teslim etti. Geleneksel olmayan bir jestle ve Grant’in Konfederasyon devletlerini Birliğe barışçıl bir şekilde geri getirme konusundaki saygısının ve beklentisinin bir işareti olarak, Lee’nin kılıcını ve atı Traveller’ı tutmasına izin verildi. Adamları şartlı tahliye edildi ve konfederasyon teslim olma zinciri başladı. [238]
14 Nisan 1865’te Başkan Lincoln, Konfederasyon sempatizanı John Wilkes Booth tarafından vuruldu. Lincoln ertesi sabah erkenden öldü. Lincoln’ün başkan yardımcısı Andrew Johnson zarar görmedi, çünkü suikastçısı George Atzerodt cesaretini kaybetti, bu yüzden Johnson hemen başkan olarak yemin etti. Bu arada, Lee’nin teslim olduğu haberi kendilerine ulaşırken, Güney’deki Konfederasyon güçleri teslim oldu. ] 26 Nisan 1865’te Boston Corbett’in Booth’u tütün ambarında öldürdüğü gün, General Joseph E. Johnston Tennessee Ordusu’nun yaklaşık 90.000 adamını bugünkü Durham, Kuzey Carolina yakınlarındaki Bennett Place’te Tümgeneral William Tecumseh Sherman’a teslim etti. Konfederasyon güçlerinin en büyük teslimiyeti olduğunu kanıtladı. 4 Mayıs’ta, Alabama ve Mississippi’de kalan tüm Konfederasyon güçleri teslim oldu. Başkan Johnson, 9 Mayıs 1865’te isyana resmen son verdi; Konfederasyon başkanı Jefferson Davis ertesi gün yakalandı. [1] [240] 2 Haziran’da Kirby Smith, Trans-Mississippi Departmanı’ndaki askerlerini resmen teslim etti. [241] 23 Haziran’da Cherokee lideri Stand Watie, güçlerini teslim eden son Konfederasyon generali oldu. [242] Son Konfederasyon teslimiyeti 6 Kasım 1865’te Shenandoah tarafından yapıldı ve dört yıllık savaşın tüm düşmanlıkları sona erdi. [243]
Birlik zaferi ve sonrası
Birlik zaferini açıklamak
Asilerin kontrolü altındaki daralan toprakları gösteren ABD Güney haritası
Konfederasyon bölge kayıplarının yıl yıl haritası
Savaşın nedenleri, sonucunun nedenleri ve hatta savaşın adı bugün devam eden çekişmelerin özneleridir. Kuzey ve Batı zenginleşirken, bir zamanlar zengin olan Güney bir asır boyunca fakirleşti. Köle sahiplerinin ve zengin Güneylilerin ulusal siyasi gücü sona erdi. Tarihçiler savaş sonrası yeniden yapılanmanın sonuçlarından, özellikle freedmenlerin ikinci sınıf vatandaşlığı ve yoksullukları konusunda daha az eminler. [244]
Tarihçiler Konfederasyon’un savaşı kazanıp kazanamayacağını tartıştılar. James McPherson da dahil olmak üzere çoğu bilim adamı Konfederasyon zaferinin en azından mümkün olduğunu savunuyor. [245] McPherson, Kuzey’in nüfus ve kaynaklardaki avantajının Kuzey zaferini olası hale getirdiğini ancak garanti etmediğini savunuyor. Ayrıca, Konfederasyon alışılmadık taktikler kullanarak savaşsaydı, Birliği tüketecek kadar daha kolay dayanabileceklerini savunuyor. [246]
Konfederasyonların kazanmak için düşman topraklarını işgal etmelerine ve tutmalarına gerek yoktu, sadece Kuzey’i kazanmanın maliyetinin çok yüksek olduğuna ikna etmek için bir savunma savaşına ihtiyaçları vardı. Kuzey’in düşman topraklarını fethedip elinde tutması ve kazanmak için Konfederasyon ordularını yenmesi gerekiyordu. [246] Lincoln askeri diktatör değildi ve sadece Amerikan halkı savaşın devamını desteklediği sürece savaşa devam edebilirdi. Konfederasyon, Lincoln’ü geride alarak bağımsızlığını kazanmaya çalıştı; Ancak Atlanta düştükten ve Lincoln 1864 seçimlerinde McClellan’ı yendikten sonra, Güney için siyasi bir zafer umudu sona erdi. Bu noktada Lincoln, Cumhuriyetçilerin, Savaş Demokratlarının, sınır devletlerinin, özgür kölelerin ve İngiltere ve Fransa’nın tarafsızlığının desteğini sağlamıştı. Demokratları ve McClellan’ı yenerek Copperhead’leri ve barış platformlarını da yendi. [247]
Birlik ve Konfederasyon Karşılaştırması, 1860–1864[248]
Yıl Birliği Konfederasyonu
Nüfus 1860 22.100.000 (%71) 9.100.000 (%29)
1864 28.800.000 (%90)[j] 3.000.000 (%10)[249]
Ücretsiz 1860 21.700.000 (%81) 5.600.000 (%62)
Köle 1860 490.000 (%11) 3.550.000 (%38)
1864 ihmal edilebilir 1.900.000[k]
Askerler 1860–64 2.100.000 (%67) 1.064.000 (%33)
Demiryolu milleri 1860 21.800 (%71) 8.800 (%29)
1864 29.100 (%98)[250] ihmal edilebilir
Üretir 1860 90% 10%
1864 98% 2%
Silah üretimi 1860 %97 %3
1864 98% 2%
Pamuk balyaları 1860 ihmal edilebilir 4.500.000
1864 300.000 ihmal edilebilir
İhracat 1860 %30 %70
1864 98% 2%
Bazı bilim adamları, Birliğin endüstriyel güç ve nüfusta Konfederasyona karşı aşılmaz bir uzun vadeli avantaja sahip olduğunu savunuyor. Konfederasyon eylemlerinin sadece yenilgiyi geciktirdiğini savunuyorlar. [251] [252] İç Savaş tarihçisi Shelby Foote bu görüşü özlü bir şekilde dile getirdi: “Kuzey’in bu savaşı bir eli arkasından yaptığını düşünüyorum … Eğer daha fazla Güney zaferi ve çok daha fazlası olsaydı, Kuzey diğer elini arkadan çıkarırdı. Güney’in o savaşı kazanma şansı olduğunu hiç sanmıyorum.” [253]
Tarihçiler arasında azınlık görüşü, Konfederasyon’un kaybettiğidir, çünkü E. Merton Coulter’ın dediği gibi, “insanlar kazanmak için yeterince zor ve uzun süre dayanamayacaklardır.” [254] [255] Ancak tarihçilerin çoğu bu savı reddeder. [256] McPherson, Konfederasyon askerleri tarafından yazılan binlerce mektubu okuduktan sonra, sonuna kadar devam eden güçlü bir vatanseverlik buldu; Özgürlük ve özgürlük için savaştıklarına gerçekten inanıyorlardı. Konfederasyon 1864-65’te gözle görülür bir şekilde çökerken bile, konfederasyon askerlerinin çoğunun çok savaştığını söylüyor. [257] Tarihçi Gary Gallagher, 1864’ün başlarında “Şeytanların takdir edilemeyecek bir kararlılığı var gibi görünüyor” yorumunu yapan General Sherman’ı örnek gösterdi. Sherman, köle ve servet kayıplarına rağmen, açlık yaklaşırken, “yine de savaştan bıkmış, ancak kitleler bununla savaşmaya kararlı olan birkaç asker kaçağının hayal kırıklığına uğratıldıklarına dair bir işaret göremiyorum.” diye devam etti. [258]
Ayrıca Lincoln’ün ulusal amacı rasyonalize etmedeki belagatleri ve sınır devletlerini Birlik davasına bağlı tutmadaki becerisi de önemliydi. Azil Bildirisi, Başkan’ın savaş yetkilerinin etkili bir kullanımıydı. [259] Konfederasyon hükümeti, Avrupa’yı askeri olarak savaşa dahil etme girişiminde başarısız oldu, özellikle İngiltere ve Fransa. Güneyli liderlerin, Birliğin Güney limanları ve şehirleri etrafında oluşturduğu ablukayı yıkmaya yardımcı olmak için Avrupalı güçlere ihtiyaç duydular. Lincoln’ün deniz ablukası ticaret mallarını durdurmada% 95 etkili oldu; sonuç olarak, Güney’e ithalat ve ihracat önemli ölçüde azaldı. Avrupa pamuğunun bolluğu ve İngiltere’nin kölelik kurumuna olan düşmanlığı, Lincoln’ün Atlantik ve Meksika Körfezi deniz ablukaları ile birlikte, İngiltere veya Fransa’nın savaşa girme şansını ciddi şekilde azalttı. [260]
Hafıza ve tarihbilim
Sol: Cumhuriyet Büyük Ordusu Anıtı, Bir Birlik emektar örgütü
Doğru: Cherokee Konfederasyonları New Orleans’ta bir araya geldi, 1903
İç Savaş, Amerikan kolektif hafızasındaki ana olaylardan biridir. Sayısız heykeller, anma törenleri, kitaplar ve arşiv koleksiyonları vardır. Hafızada iç cephe, askeri işler, savaş sonrasında hem yaşayan hem de ölü askerlerin muamelesi, edebiyat ve sanatta savaşın tasvirleri, kahramanların ve kötülerin değerlendirmeleri ve savaşın ahlaki ve siyasi derslerinin dikkate alınması yer alıyor. [296] Son tema ırkçılık ve kölelik, savaş ve kahramanlık çizgilerinin ardındaki kahramanlık, demokrasi ve azınlık hakları konularının yanı sıra dünyayı etkileyen bir “Özgürlük İmparatorluğu” kavramının ahlaki değerlendirmelerini içerir. [297]
Profesyonel tarihçiler savaşın nedenlerine savaşın kendisinden çok daha fazla önem vermişlerdir. Askeri tarih büyük ölçüde akademi dışında gelişmiştir ve yine de birincil kaynaklara aşina olan ve savaşlara ve kampanyalara çok dikkat eden ve bilgin topluluk yerine genel halk için yazan bilim adamları tarafından çalışmaların çoğalmasına yol açmaktadır. Bruce Catton ve Shelby Foote en tanınmış yazarlar arasındadır. [298] [299] Kuzey ve Güney olmak üzere savaştaki her önemli figürün ciddi bir biyografik çalışması olmuştur. [300]
Kayıp Dava
Beyaz Güney’deki savaşın hafızası “Kayıp Dava” efsanesinde kristalleşti: Konfederasyon davasının haklı ve kahramanca olduğu. Efsane, nesiller boyunca bölgesel kimlik ve ırk ilişkilerini şekillendirdi. Alan T. Nolan, Kayıp Dava’nın açıkça bir rasyonalizasyon, isyan edenlerin adını ve şöhretini haklı çıkarmak için bir örtbas olduğunu belirtiyor. Bazı iddialar köleliğin önemsizliği etrafında döner; bazı temyizler Kuzey ve Güney arasındaki kültürel farklılıkları vurgulamaktadır; Konfederasyon aktörlerinin askeri çatışması idealize edilir; her halükarda, ayrılmanın yasal olduğu söyleniyordu. Nolan, Kayıp Dava perspektifinin benimsenmesinin Kuzey ve Güney’in yeniden birleşmesini kolaylaştırdığını ve 19. Ayrıca Kayıp Dava’yı “gerçeğin karikatürü” olarak kabul ediyor. Bu karikatür, her durumda meselenin gerçeklerini tamamen yanlış tanıtıyor ve çarpıtıyor”. Kayıp Dava efsanesi, Amerikan Uygarlığının Yükselişi (1927) “Sakal tarihbilimi”ni ortaya çıkaran Charles A. Beard ve Mary R. Beard tarafından resmileştirildi. Beards köleliği, köleliği ve ahlak konularını küçümsedi. Bu yorum 1940’larda Sakallar ve genellikle 1950’lerde tarihçiler tarafından terk edilmiş olsa da, Sakal temaları hala Lost Cause yazarları arasında yankılanıyor.
Savaş alanının korunması
1961’den itibaren ABD Postanesi, her biri ilgili savaşın 100.İç Savaş savaş alanının korunması ve anıtlaştırılmasındaki ilk çabalar, Gettysburg, Mill Springs ve Chattanooga’da Ulusal Mezarlıkların kurulmasıyla savaşın kendisi sırasında gerçekleşti. Askerler, Temmuz 1861’deki Boğa Koşusu’nun İlk Savaşı’ndan başlayarak savaş alanlarına işaretler dikmeye başladılar, ancak hayatta kalan en eski anıt, 1863 yazında Union Albay William B. Hazen’in tugayındaki askerler tarafından Stones Nehri Savaşı’ndan sonra ölülerini gömdükleri yeri işaretlemek için inşa edilen Murfreesboro, Tennessee yakınlarındaki Hazen Tugay Anıtı’dır. [306] 1890’larda Abd hükümeti, Tennessee’deki Chickamauga ve Chattanooga Ulusal Askeri Parkı ve 1890’da Maryland’deki Antietam Ulusal Savaş Alanı’nın kurulmasından başlayarak Savaş Bakanlığı’nın yetki alanında beş İç Savaş savaş alanı parkı kurdu. Shiloh Ulusal Askeri Parkı 1894’te, gettysburg Milli Askeri Parkı 1895’te ve Vicksburg Ulusal Askeri Parkı 1899’da kuruldu. 1933 yılında, bu beş park ve diğer milli anıtlar Milli Park Servisi’nin yetki alanına devredildi. [307] İç Savaş alanlarını koruma çabaları arasında şef, 24 eyalette 130’dan fazla savaş alanı ile Amerikan Battlefield Trust olmuştur. [308] [309] Ulusal Park Servisi (Gettysburg, Antietam, Shiloh, Chickamauga/Chattanooga ve Vicksburg) tarafından işletilen beş büyük İç Savaş savaş parkı, 1970’te 10,2 milyondan %70 azalarak 2018’de toplam 3,1 milyon ziyaretçiye sahipti.